Kesihatan di Iraq

Kesihatan di Iraq merujuk kepada sistem penjagaan kesihatan awam negara dan kesihatan keseluruhan penduduk negara itu. Iraq tergolong dalam wilayah kesihatan WHO Mediterranean Timur dan diklasifikasikan sebagai pertengahan atas mengikut klasifikasi pendapatan Bank Dunia 2013. Keadaan kesihatan di Iraq telah berubah-ubah semasa sejarahnya yang bergelora baru-baru ini dan khususnya dalam tempoh 4 dekad yang lalu. Negara ini mempunyai salah satu standard perubatan tertinggi di rantau ini dalam tempoh 1980-an dan sehingga 1991, jumlah belanjawan kesihatan tahunan adalah kira-kira $450 juta secara purata. Perang Teluk 1991 menyebabkan infrastruktur utama Iraq mengalami kerosakan besar. Ini termasuk sistem penjagaan kesihatan, sanitasi, pengangkutan, bekalan air dan elektrik. Sekatan ekonomi PBB memburukkan lagi proses kemerosotan. Jumlah belanjawan kesihatan tahunan untuk negara, sedekad selepas sekatan jatuh kepada $22 juta iaitu hampir 5% daripada jumlah pada tahun 1980-an.^[1] Dalam dekad terakhirnya, rejim Saddam Hussein mengurangkan pembiayaan kesihatan awam sebanyak 90 peratus, menyumbang kepada kemerosotan yang ketara dalam penjagaan kesihatan.^[2] Dalam tempoh itu, kematian ibu meningkat hampir tiga kali ganda, dan gaji kakitangan perubatan menurun secara drastik.^[2] Kemudahan perubatan, yang pada tahun 1980 adalah antara yang terbaik di Timur Tengah, merosot.^[2] Keadaan amat serius di selatan, di mana kekurangan zat makanan dan penyakit bawaan air menjadi perkara biasa pada 1990-an.^[2] Penunjuk kesihatan merosot pada tahun 1990-an. Pada akhir 1990-an, kadar kematian bayi Iraq meningkat lebih daripada dua kali ganda.^[2] Oleh kerana rawatan dan diagnosis barah dan penyakit kencing manis menurun pada tahun 1990-an, komplikasi dan kematian akibat penyakit tersebut meningkat secara drastik pada akhir 1990-an dan awal 2000-an.^[2]

Perang Iraq pada 2003 memusnahkan kira-kira 12% hospital dan dua makmal kesihatan awam utama Iraq.^[2] Keruntuhan infrastruktur sanitasi pada tahun 2003 menyebabkan peningkatan insiden taun, disenteri, dan demam kepialu.^[2] Malnutrisi dan penyakit kanak-kanak, yang telah meningkat dengan ketara pada akhir 1990-an, terus merebak.^[2] Pada tahun 2005, kejadian kepialu, taun, malaria, dan tuberkulosis adalah lebih tinggi di Iraq berbanding di negara-negara yang setanding.^[2] Pada tahun 2006 kira-kira 73 peratus daripada kes human immunodeficiency virus (HIV)/acquired immune deficiency syndrome (AIDS) di Iraq berpunca daripada transfusi darah dan 16 peratus daripada penularan seksual.^[2] Pusat Penyelidikan AIDS di Baghdad, di mana kebanyakan kes telah didiagnosis, menyediakan rawatan percuma, dan ujian adalah wajib bagi warga asing yang memasuki Iraq.^[2] Antara Oktober 2005 dan Januari 2006, kira-kira 26 kes baharu dikenal pasti, menjadikan jumlah rasmi sebanyak 261 sejak 1986.^[2] Pencerobohan pada tahun 2003 dan akibat daripada ketidakamanan dan ketidakstabilan yang besar digabungkan dengan infrastruktur yang rosak menjadikan kemajuan dalam penunjuk kesihatan tidak begitu baik seperti yang sepatutnya dibandingkan dengan banyak negara di rantau ini. Pada tahun 2010, jangka hayat 58 tahun, turun daripada 65 tahun 30 tahun sebelumnya. Menjelang 2011, tuberkulosis telah mencapai tahap 6 kali lebih tinggi daripada di Syria dan 30 kali lebih tinggi daripada di Jordan. Antara tahun 2000 dan 2011, kadar imunisasi kanak-kanak menurun sebanyak 20%.^[3] Iraq belum mencapai matlamat pembangunan Milenium nombor 4 dan 5 menjelang 2015.

Inisiatif Pengukuran Hak Asasi Manusia^[4] mendapati bahawa Iraq memenuhi 75.0% daripada apa yang sepatutnya dipenuhi untuk hak untuk kesihatan berdasarkan tahap pendapatannya.^[5] Apabila melihat kepada hak untuk kesihatan berkenaan dengan kanak-kanak, Iraq mencapai 93.1% daripada apa yang diharapkan berdasarkan pendapatan semasanya.^[6] Berhubung dengan hak untuk kesihatan di kalangan penduduk dewasa, negara hanya mencapai 86.4% daripada apa yang diharapkan berdasarkan tahap pendapatan negara.^[7] Iraq jatuh ke dalam kategori "sangat teruk" apabila menilai hak untuk kesihatan reproduktif kerana negara hanya memenuhi 45.4% daripada apa yang dijangka dicapai oleh negara berdasarkan sumber (pendapatan) yang ada.^[8]

Rujukan

Pautan luar