Tadbir urus baik

Tadbir urus baik/Tatakelola yang baik ialah proses mengukur bagaimana institusi awam menjalankan hal ehwal awam dan mengurus sumber awam serta menjamin realisasi hak asasi manusia dengan cara yang pada asasnya bebas daripada penyalahgunaan dan korupsi, serta dengan mengambil kira kedaulatan undang-undang. Tadbir urus ialah "proses membuat keputusan dan proses di mana keputusan dilaksanakan (atau tidak)".^[1] Tadbir urus dalam konteks ini boleh digunakan untuk tadbir urus korporat, antarabangsa, nasional, atau tempatan^[1] serta interaksi antara sektor masyarakat yang lain.

Konsep "tadbir urus baik" itu muncul sebagai model untuk membandingkan ekonomi/badan politik yang tidak berkesan dengan ekonomi/badan politik yang berdaya maju.^[2] Konsep ini berpusat pada tanggungjawab pemerintah dan badan-badannya untuk memenuhi keperluan orang ramai berbanding kumpulan terpilih dalam masyarakat. Oleh kerana negara yang sering digambarkan sebagai "paling berjaya" ialah negara demokrasi liberal uamg tertumpu di Eropah dan Amerika, piawaian tadbir urus yang baik sering mengukur institusi negara lain berbanding negara-negara ini.^[2] Organisasi bantuan dan pihak berkuasa negara maju selalunya akan menumpukan maksud "tadbir urus baik" kepada satu set keperluan yang mematuhi agenda organisasi, menjadikan "tadbir urus baik" sebagai bayangan kepada banyak perkara yang berbeza dalam pelbagai konteks yang berbeza.^[3][4][5]

Dalam politik

Tadbir urus yang baik dalam konteks negara ialah istilah yang luas, dan dalam hal itu, sukar untuk mencari definisi yang unik. Menurut Fukuyama (2013),^[6] terdapat dua dimensi untuk menilai sama ada tadbir urus adalah baik atau buruk: kapasiti negara dan autonomi birokrasi. Kedua-duanya saling melengkapi, dalam konteks apabila negara lebih berkemampuan, misalnya melalui kutipan cukai, perlu ada lebih autonomi kerana birokrat dapat menjalankan sesuatu dengan baik tanpa diarahkan dengan banyak butiran. Walau bagaimanapun, dalam negara yang kurang berkemampuan, kurang budi bicara dan penetapan peraturan yang lebih banyak adalah wajar.

Satu lagi cara untuk memikirkan tadbir urus yang baik adalah melalui hasil. Memandangkan pemerintah menjalankan dengan matlamat seperti penyediaan perihal awam kepada rakyatnya, tidak ada cara yang lebih baik untuk memikirkan tadbir urus baik selain daripada melalui penyampaian, yang sebenarnya dituntut oleh rakyat, seperti keselamatan, kesihatan, pendidikan, air, penguatkuasaan kontrak, perlindungan harta benda, perlindungan alam sekitar dan keupayaan mereka untuk mengundi dan mendapat gaji yang adil.^[7]

Begitu juga, tadbir urus yang baik mungkin dianggarkan dengan penyediaan perkhidmatan awam dengan cekap, penyertaan yang lebih tinggi diberikan kepada kumpulan tertentu dalam populasi seperti golongan miskin dan minoriti, jaminan bahawa rakyat mempunyai peluang semak dan imbang terhadap kerajaan, penubuhan dan penguatkuasaan norma perlindungan rakyat dan harta benda mereka, dan kewujudan sistem kehakiman yang bebas.^[8]

Lawson (2011)^[9] dalam ulasannya terhadap buku Rothstein "The quality of government: corruption, social trust, and inequality in international perspective"^[10] menyebut bahawa penulis mengaitkan tadbir urus baik dengan konsep kesaksamaan, yang pada asasnya apabila para birokrat melaksanakan tugas mereka mengikut kepentingan awam dan bukannya kepentingan diri mereka. Lawson berbeza dengannya kerana penggunaan undang-undang yang tidak berat sebelah ini mengabaikan faktor penting seperti liberalisme ekonomi yang penting kerana hubungannya dengan pertumbuhan ekonomi.

Menurut Bo Rothstein dan Jan Teorell, ciri utama tadbir urus yang baik ialah kesaksamaan institusi kerajaan.^[11]

Dalam perniagaan

Dalam hal ehwal korporat, tadbir urus yang baik boleh dilihat dalam mana-mana perhubungan berikut:

• antara tadbir urus dan pengurusan korporat
• antara tadbir urus dan standard pekerja
• antara tadbir urus dan korupsi di tempat kerja

Makna tadbir urus baik dalam sektor korporat berbeza-beza mengikut keadaan. Perundangan telah digubal dalam usaha untuk mempengaruhi tadbir urus yang baik dalam hal ehwal korporat. Di Amerika Syarikat, Akta Sarbanes–Oxley pada 2002 menetapkan keperluan untuk diikuti oleh perniagaan. Pemberian maklumat juga telah digunakan secara meluas oleh syarikat untuk mendedahkan korupsi dan penipuan.^[12]

Pembaharuan dan piawaian

Tiga institusi boleh diperbaharui untuk menggalakkan tadbir urus yang baik: pihak negara, sektor swasta dan masyarakat sivil.^[13] Walau bagaimanapun, dalam kalangan budaya yang berbeza, keperluan dan permintaan untuk pembaharuan adalah berbeza-beza bergantung kepada keutamaan masyarakat negara tersebut.^[14] Pelbagai inisiatif peringkat negara dan gerakan antarabangsa memberi penekanan kepada pelbagai jenis pembaharuan tadbir urus. Setiap gerakan pembaharuan menetapkan kriteria untuk apa yang mereka anggap sebagai tadbir urus baik berdasarkan keperluan dan agenda mereka sendiri.

Kesan

Pembiayaan kemanusiaan antarabangsa

Tadbir urus yang baik mentakrifkan cita-cita yang sukar dicapai sepenuhnya, walaupun ia adalah sesuatu yang diteliti oleh penyokong pembangunan dalam menderma dengan tujuan.^[15] Penderma utama dan institusi kewangan antarabangsa seperti Tabung Kewangan Antarabangsa (IMF) dan Bank Dunia, mendasarkan bantuan dan pinjaman mereka dengan syarat penerima melakukan pembaharuan untuk memastikan tadbir urus baik.^[1] Ini kebanyakannya disebabkan oleh hubungan rapat antara tadbir urus yang lemah dan korupsi.^[16]

Pendemokrasian

Oleh kerana konsep seperti masyarakat sivil, desentralisasi, pengurusan konflik yang aman dan akauntabiliti sering digunakan dalam mentakrifkan konsep tadbir urus baik, takrifan tadbir urus baik menggalakkan banyak idea yang sejajar dengan tadbir urus demokrasi yang berkesan.^[13] Tidak hairanlah, penekanan terhadap tadbir urus baik kadangkala boleh disamakan dengan mempromosikan demokrasi. Walau bagaimanapun, tinjauan ilmiah 2011 yang menganalisis hubungan antara demokrasi dan pembangunan oleh Alina Rocha Menocal dari Institut Pembangunan Luar Negara menekankan bukti yang tidak dapat disimpulkan mengenai hubungan ini.^[17]

Kritikan

Menurut Sam Agere, "ruang budi bicara yang ditinggalkan oleh kekurangan skop yang jelas ditakrifkan dengan baik untuk apa yang merangkumi tadbir urus membolehkan pengguna memilih dan menetapkan parameter mereka sendiri."^[4]

Dalam buku Contesting 'good' governance, Eva Poluha dan Mona Rosendahl mengkritik piawaian yang biasa dalam demokrasi Barat sebagai ukuran "kebaikan" dalam kerajaan.^[5] Dengan menggunakan kaedah antropologi politik, mereka membuat kesimpulan bahawa walaupun pemerintah percaya mereka menggunakan konsep tadbir urus baik semasa membuat keputusan, perbezaan budaya boleh menyebabkan konflik dengan piawaian heterogen masyarakat antarabangsa.^[5]

Kritikan baru-baru ini telah ditujukan kepada idea bahawa tadbir urus dan institusi yang baik adalah salah satu pembolehubah penjelasan utama pertumbuhan ekonomi, seperti yang dihujahkan oleh Kaufmann dan Kraay ^[18] dan Acemoglu dan Robinson, ^[19] yang telah meletakkan reformasi institusi tinggi di peringkat global. agenda pembangunan. Kritikan itu pada asasnya berkaitan dengan isu bahawa sebilangan kecil negara yang telah berjaya membangun dengan pesat sejak 70 tahun lalu tidak mempunyai jenis institusi yang "betul"; sebaliknya, negara seperti China ^[20] dan Korea Selatan ^[21] telah dibelenggu oleh rasuah dan kekurangan semak dan imbangan semasa trajektori pembangunan mereka. Atau seperti yang dikatakan oleh ahli ekonomi pembangunan Dani Rodrik: "Strategi pembangunan yang menumpukan kepada anti-rasuah di China tidak akan menghasilkan apa-apa seperti kadar pertumbuhan yang negara ini alami sejak 1978, dan tidak akan mengakibatkan 400 juta ditambah lebih sedikit orang. dalam kemiskinan yang melampau." ^[22]

Rujukan

Bibliografi

• Agere, Sam (2000). Promoting good governance. Commonwealth Secretariat. ISBN 978-0-85092-629-3., boleh dijumpai di Google Books
• Khan, Mushtaq Husain (2004). State formation in Palestine: viability and governance during a social transformation: Volume 2 of Political economy of the Middle East and North Africa. Routledge. ISBN 978-0-415-33802-8. found at Google Books