Bad Boy Records

Bad Boy Records
Opgericht	1993
Oprichter	Sean "Diddy" Combs
Sleutelfiguren	Sean "Diddy" Combs Mark Pitts
Moederonderneming	Universal Music Group
Distributielabel	Epic Records (In the US) Sony (Outside the US)
Genre	Hip-hop, Rap, R&B
Situering
Land van oorsprong	Verenigde Staten
Locatie	New York
Portaal    Muziek

Bad Boy Records (oorspronkelijk Bad Boy Entertainment) is een platenlabel dat in 1993 is opgericht door producer/rapper Sean "Diddy" Combs.^[1][2] Vandaag de dag opereert het als een dochteronderneming van Epic Records, en is de distributie in handen van Sony.

Geschiedenis

Het begin

Na zijn stage bracht Sean ("Diddy") Combs het tot A&R-directeur bij Uptown Records, later werd het contract abrupt beëindigd door de toenmalige CEO John Galante en Andre Harrell, naar verluidt als gevolg van een samenwerkingsprobleem met David E. Thigpen/Nassau. Samen met zijn schoolvriend Mark Pitts (die samen met Combs stage had gelopen bij Uptown) richtte Combs in 1993 het platenlabel Bad Boy Records op. De eerste muziekuitgave van het label was Flava in Ya Ear van Craig Mack, snel gevolgd door Macks debuutalbum, Project: Funk Da World, in 1994. Ook de hitsingle Juicy en het album Ready to Die van The Notorious B.I.G. (die ook zou worden aangeduid als "Biggie") werden in datzelfde jaar uitgebracht. Terwijl Macks album goud werd, werd Ready to Die multi-platina. B.I.G. domineerde in 1995 de hitlijsten en werd een van de grootste artiesten in zijn genre. Hij was tevens de eerste grote artiest binnen Bad Boy Records. Ook in 1995 ging het succes verder met platina platen van artiesten als Total en Faith Evans. Bad Boy had ondertussen zijn eigen schrijvers en producenten in huis, onder wie Chucky Thompson, Easy Mo Bee, Nashiem Myrick en D Dot.

Ruzie met Death Row

Het snelle succes van The Notorious B.I.G., en van Bad Boy als bedrijf, was voor sommigen slecht te verdragen, vooral voor het in Los Angeles gevestigde Death Row Records. Gedurende twee jaar voorafgaand aan 1995, had Death Row (en de hiphopscene van de westkust) grotendeels de commerciële rapscene gedomineerd. Suge Knight, directeur van Death Row Records, houdt Combs verantwoordelijk voor het doodschieten van zijn vriend Jake Robles; dit zou gedaan zijn door Combs' lijfwacht. De spanning liep nog verder op toen westkustrapper Tupac Shakur (2Pac) een contract tekende met Death Row Records, nadat hij kort daarvoor in rivaliteit had verkeerd met Notorious B.I.G. alsmede met andere leden van Bad Boy. Na de verschijning in juni 1996 van Hit 'Em Up (een disslied gericht aan B.I.G.) bereikten de spanningen een hoogtepunt. Op 7 september werd Tupac door een onbekende schutter op straat neergeschoten in Las Vegas, na het verlaten van een bokswedstrijd tussen Mike Tyson en Bruce Seldon in de MGM Grand. Tupac werd op 13 september 1996 doodverklaard. Hoewel Bad Boy een openbare condoleance uitsprak, liet Tupac na zijn dood een hoop onrust achter aan de westkust. Op 9 maart 1997, toen het platenlabel zich klaarmaakte voor het uitbrengen van Biggies nieuwe album Life After Death, werd ook hij doodgeschoten, na het verlaten van een feest voor zijn aanstaande album, in vergelijkbare omstandigheden als Tupac. De dood van Biggie en Tupac laat veel te speculeren over, zo ook of de vijandigheid tussen de oost- en westkust verantwoordelijk was voor hun ondergang.

Leven na Biggie

Twee weken na zijn dood kwam zijn tweede album uit, dat de titel Life After Death meekreeg. Het album kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse hitparade; er werden 10 miljoen exemplaren van verkocht. Begin 1997 is Puff Daddy begonnen met het opnemen van zijn soloalbum. De eerste single, Can't Nobody Hold Me Down, haalde een nummer 1-notering in de rap, R&B en pop charts van die lente. In reactie op de dood van Biggie, maakte Puff Daddy een tributenummer, I'll Be Missing You, ook de weduwe van Biggie (Faith Evans) is te horen in dit lied. Ook is Bad Boys R&B zanggroep 112 te horen.

Huidige artiesten

Discografie