Edwin Ysebaert

Edwin Ysebaert (1960) is een Belgisch radio- en televisiemaker en journalist.

Radio, televisie en internet

Ysebaert maakte in 1983 tot 1988 een honderdtal interviews voor 30 lokale radio's onder de titel Een Geval Apart. In 1987 volgde hij Marcel Vanthilt op als gastheer van het programma Gestrikt van de Socialistische Omroep Maatschappij (SOM). In 1988 ging hij meewerken aan het BRT2 -reisprogramma Visum van Fred Braeckman. Voor de vernieuwde Radio 2 maakte Ysebaert in 1990 Het Eenzame Hartenbureau, dat grote bekendheid kreeg in Vlaanderen. Na Het Eenzame Hartenbureau maakte Ysebaert nog het eerste datingprogramma op de Vlaamse radio Wie Zoekt Die Vindt, opnieuw voor Radio 2. In 1996 nam Ysebaert ontslag bij de VRT.

In 2015 keerde Ysebaert terug bij Radio 2. Hij presenteerde, om nostalgische redenen, nog eenmaal "Het Eenzame Hartenbureau". Tijdens de Gentse Feesten werkte hij twee weken voor Radio 2 Oost-Vlaanderen. In november 2015 werkte hij voor Radio 2 aan een immersive storytelling project dat op 21 maart 2015 via het internet gelanceerd werd onder de titel ' De Gelukzoekers '. In april 2016 aanvaardde Ysebaert opnieuw een opdracht in het kader van immersive storytelling, dit keer voor de N-VA. Dat project is te zien de titel ' Mensenmaat '. Zijn opdracht bestond erin om alle N-VA ministers een meer menselijk gelaat te geven. De afleveringen met Theo Francken en Jan Jambon werden nooit online gebracht omdat beide ministers weigerden om over hun persoonlijk leven te vertellen.

Muziek

In 2000 presenteerde Ysebaert Liefde voor het mooie, een album van de Vlaamse zangeres Ann Christy. Dit album bevatte enkele onuitgegeven liedjes. Hij kondigde in datzelfde jaar ook een huldeconcert voor Christy aan, dat op de valreep niet doorging.^[1] In 2003 oordeelde de Gentse rechtbank van koophandel dat het faillissement van Topiek, het bedrijfje van Ysebaert dat dit huldeconcert organiseerde, uitgelokt was door boekhoudkundige malversaties van derden. Daarop besliste de rechtbank samen met de procureur des Konings dat Ysebaert alle activa terug kreeg die in Topiek zaten. (geschreven overeenkomst van 6 oktober 2003 tussen de rechtbank en Ysebaert) In 2005 bracht Ysebaert samen met V2 Records opnieuw een album van Ann Christy uit onder de titel: "Ik deed alsof het mij niet raakte ". Daarop stonden opnieuw 7 onuitgegeven liedjes die voortkwamen uit de musical "Midzomernachtdroom", een productie van het MMT uit 1977.

Boek

In 1999 schreef Ysebaert het boek Wij Vlamingen zijn eenzame mensen.^[2]

Verdere carrière

Sinds 2007 werkt Ysebaert voor het Vlaamse weekblad Dag Allemaal.^[3] Sinds augustus 2012 werkt Ysebaert voor de weekendbijlagen van Het Laatste Nieuws. Daar verzorgt hij een wekelijke bijdrage onder de titel ' Wat ik meekreeg van thuis ', een reeks over normen en waarden binnen het familieleven. Daarna verzorgde Ysebaert de rubriek onder andere "BV kijkt TV" in de weekendbijlage van "Het Laatste Nieuws". Sinds 2015 concentreert hij zich volledig op immersive storytelling voor het internet.

Kritiek

In een interview met het weekblad Humo in 1994 toonde televisiemaker Bob Davidse zijn onbegrip over het verschijnsel emo-televisie, waarvan Ysebaert zichzelf als de Vlaamse pionier zag. "Ik begrijp niet waarom de VRT die man dat heeft laten doen", aldus Davidse.^[4] Ysebaert antwoordde daarop dat hij veel respect had voor Nonkel Bob maar dat Davidse in een andere tijdzone leefde.

In 2000 schreef Ysebaert een open brief aan de Belgische koning Albert II. Hij klaagde daarin dat de VRT-radio een door hem uitgebrachte single van Ann Christy zou boycotten en vroeg de hulp van de koning om "het Vlaamse radiolandschap te bevrijden".^[5]

Toen het televisieprogramma Man bijt hond de brief aanhaalde in de aankondiging van de rubriek De Babbelbox, reageerde Ysebaert met een persmededeling als zouden de makers "geen respect voor de koning" hebben.^[5]

Het format van Het Eenzame Hartenbureau werd in 2001 geparodieerd in de Boemerang-sketch van het satirische Woestijnvis-programma In de gloria.

In 2008 riep Ysebaert de VRT in de pers op om geen fragmenten van Het Eenzame Hartenbureau meer te tonen, omdat deze hem zouden "remmen in zijn persoonlijk en sociaal leven".^[3] De VRT honoreerde de vraag van Ysebaert en jarenlang zaten de beelden van " Het Eenzame Hartenbureau " achter slot en grendel.