Femonationalisme

Poster van Alternative für Deutschland met de tekst: De islam hoort niet bij Duitsland. Vrouwenrechten zijn niet onderhandelbaar!

Feminationalisme of femonationalisme is een concept van Sara R. Farris en beschrijft de instrumentalisatie van feministische noties door rechts-nationalistische en neoliberale actoren om een xenofoob, en meerbepaald, islamofoob, discours te voeren.[1][2][3][4][5][6][7][8]

De term werd oorspronkelijk voorgesteld door de onderzoeker Sara R. Farris in haar boek “In the name of Women’s rights: the rise of femonationalism” (2017).[2]

Hiervoor was het idee al terug te vinden in onderzoeken rond feminisme in rechtse politieke partijen, westers neoliberalisme en xenofobie, migratie en de zorgsector, enzovoort. In haar boek analyseert Farris femonationalisme voor het eerst op grote schaal in Europa.[8]

Farris verwijst met femonationalisme naar een vorm van exploitatie van het feministisch discours in xenofobe campagnes, meestal door rechts conservatieve partijen. Door een bepaalde bevolkingsgroep te beschrijven als inherent misogyn of vrouwonvriendelijk, wordt die groep uitgesloten van het nationale zelfbeeld dat als postfeministisch en geëmancipeerd wordt voorgesteld.[9] Het Westen wordt hierbij geacht vrij te zijn van seksisme en wordt een voorbeeld voor de rest van de wereld op het vlak van gendergelijkheid. Hierbij wordt het argument vaak opgeworpen dat immigranten seksistisch zouden zijn en dat de westerse samenleving volledig egalitair zou zijn.[10][2][3]

De belangrijkste kritieken op dit fenomeen richten zich op het gedeeltelijke en sektarische gebruik van de feministische beweging voor verdere doelen gebaseerd op sociale onverdraagzaamheid, waarbij het seksisme en het gebrek aan echte sociale gelijkheid in de westerse samenleving als geheel wordt genegeerd.[2][5][7][11]

Zie ook

  • Purplewashing
  • Paars kapitalisme
  • Homonationalisme

Externe link

  • Sara R. Farris op Wikidata

Referenties

  1. ↑ (en) Farris, Sara R. (1 oktober 2012). Femonationalism and the “Regular” Army of Labor Called Migrant Women. Gearchiveerd op 2 februari 2023. History of the Present 2 (2): 184–199. ISSN:2159-9785. DOI:10.5406/historypresent.2.2.0184.
  2. ↑ a b c d Farris, Sara R. (2017), In the Name of Women's Rights: The Rise of Femonationalism. Duke University Press. ISBN 9780822372929. Gearchiveerd op 29 april 2023.
  3. ↑ a b Treacher, Alison (14 december 2017). A feminism for the 21st century. Socialist Resistance. Gearchiveerd van origineel op 5 mei 2023.
  4. ↑ Socialistisk Arbejderparti (Denmark) (27 april 2018). Global Migration. International Viewpoint.
  5. ↑ a b (es) Maroño, Álex (14 June 2018). ¿Un feminismo de derechas?. El Orden Mundial. Gearchiveerd van origineel op 4 mei 2023.
  6. ↑ Bonhomme, Edna, "The Disturbing Rise of 'Femonationalism'", The Nation, 7 May 2019. Gearchiveerd op 11 mei 2019. Geraadpleegd op 29 april 2023.
  7. ↑ a b (es) Gutiérrez, Icíar, "Cuando la extrema derecha recurre al feminismo para adornar su discurso xenófobo", eldiario.es, 20 May 2019. Gearchiveerd op 29 mei 2020.
  8. ↑ a b Hermans, Emma, Femonationalisme en sociale media: een discoursanalyse van rechtse politieke actoren in België /. lib.ugent.be (2021.). Gearchiveerd op 29 april 2023. Geraadpleegd op 29 april 2023.
  9. ↑ agency, GLUE digital, Sociaal en politiek. RoSa vzw (29 april 2023). Gearchiveerd op 29 april 2023. Geraadpleegd op 29 april 2023.
  10. ↑ Farris, Sara R. (November 2012). Femonationalism and the 'Regular' Army of Labor Called Migrant Women.. History of the Present 2 (2): 184–199. DOI: 10.5406/historypresent.2.2.0184.
  11. ↑ Laurie Penny, "After Cologne, we can't let the bigots steal feminism", New Statesman, 10 januari 2016. Gearchiveerd op 19 maart 2023.