Reddingsbootethiek

Reddingsbootethiek (Engels: Lifeboat ethics) is een gedachte-experiment in de ethiek en milieufilosofie die door Garrett Hardin in 1974 werd uitgewerkt om de vraag hoe men een beperkt aantal grondstoffen moet verdelen te illustreren.

Hardin stelt dat men zich een reddingsboot moet indenken waarop 50 mensen zitten met plaats voor tien extra mensen. De reddingsboot dobbert in een zee waarin nog talloze mensen zwemmen. Het dilemma dat Hardin hierbij opwerpt is of men (en hoeveel men van) de zwemmers aan boord moet laten.

Hardin contrasteert deze reddingsboot met de klassieke metafoor van het ruimteschip aarde (Spaceship Earth) dat door velen in discussie rond ethische en milieufilosofische problematiek wordt gebruikt. Klassiek wordt de aarde opgevat als een gedeeld ruimteschip waarin iedere mens zijn deel krijgt. Het probleem met deze opvatting is volgens Hardin echter dat dit lijkt te suggereren dat er een leider is die het ruimteschip bestuurt, terwijl dat op de aarde niet zo is. Het ruimteschipmodel, waarbij iedereen principieel zijn deel heeft, leidt volgens Hardin tot de tragedie van de meent (Tragedy of the commons). Hardins reddingsbootethiek houdt echter rekening met het verschil tussen het rijke westen (de reddingsboot) en de derdewereldlanden (de mensen in het water) en het feit dat er niet genoeg grondstoffen (plaats) is om allemaal te redden.

Reddingsbootethiek hangt dan ook nauw samen met milieubeleid en bio-ethiek, utilitarisme en de vraag naar het opraken van de aardse grondstoffen. Hardin zelf past dit gedachte-experiment toe om beleidsprincipes zoals ontwikkelingshulp, immigratie en voedselbanken in vraag te stellen.

Zie ook

• Bevolkingsbeheersing
• Draagkracht
• Triage

Externe links

• Hardin, G. (1974). "Lifeboat Ethics: the Case Against Helping the Poor". Psychology Today 8, p. 38–43.
• Hardin, G. (1974). "Living on a lifeboat" Bioscience 24 (10), p. 561-568.