The Cannon Group, Inc.

The Cannon Group, Inc.
Eigendom Metro-Goldwyn-Mayer
Oprichting 27 oktober 1967
Opheffing 21 januari 1994
Oprichter(s) Dennis Friedland
Christopher C. Dewey
Sleutelfiguren Menahem Golan
Yoram Globus[1]
Land Verenigde Staten
Hoofdkantoor Hollywood
Dochteronderneming Cannon Video (distributeur)
Cannon Cinemas
Thorn EMI Screen Entertainment
HBO Cannon Video
Moederonderneming Metro-Goldwyn-Mayer
Producten bioscoopfilm
film voor thuismarkt
filmproducent
filmdistributie
Industrie filmindustrie
Website Officiële website
Portaal  Portaalicoon   Economie

The Cannon Group, Inc., voorheen ook gekend als Cannon Group, Cannon Films, Golan-Globus en Pathé Entertainment, is een Amerikaans filbedrijf, in 1967 opgericht door Dennis Friedland en Christopher C. Dewey.[2] Hun eerste producties waren soft-erotische pornofilms en low-budget films.[3] Cannon Films werd in 1979 wegens financiële redenen overgenomen door twee Israëlische neven: Menahem Golan en Yoram Globus. Zij hernoemden het bedrijf naar "Cannon Group".[4][5]

Het nieuwe bedrijf produceerde aanvankelijk B-films.[6] Een onverwacht succes was de Death Wish-franchise ondanks deze negatief beoordeeld werd door recensenten.[7] In de jaren 1980 scoorden ze voornamelijk met actiefilms zoals Missing in Action, Invasion U.S.A. en The Delta Force. Hun meest succesvolle productie is wellicht Cobra. Met hun films over de Teenage Mutant Ninja Turtles startten ze een wereldwijde hype.

Anno 1986 produceerde het bedrijf 46 films per jaar. Het bedrijf produceerde ook diverse televisiefilms en -series. Nevenbedrijven werden opgericht om hun producten te distribueren buiten de Verenigde Staten. Een concern van videotheken en bioscopen werd opgericht.[5]

Het bedrijf kocht volop (minderwaardige) scripts aan zodat ze de rechten in bezit kregen om er een film van te maken. Verder werden investeerders aangetrokken via eigen opgestelde, overgewaardeerde, soms fictieve analyses. In realiteit was het uiteindelijke product meestal veel lager van kwaliteit dan beloofd, werd niet uitgebracht, flopte, werd niet gerealiseerd of het project bestond niet.[8][9] Door de aankoop van Thorn EMI Screen Entertainment[10] kwam het bedrijf in financiële moeilijkheden en dreigde een faillissement. De Amerikaanse Securities and Exchange Commission startte een onderzoek naar mogelijke fraude.[11] Een faillissement werd vermeden doordat het bedrijf werd opgekocht door Pathé Communications wat in handen was van Giancarlo Parretti. Het bedrijf werd toen hernoemd naar Pathé Entertainment.[5] Om aan de nodige financiën te komen ging Parretti een lening aan bij het Franse Le Crédit Lyonnais.[12] Niet veel later gaf Golan zijn ontslag en richtte 21st Century Film Corporation op.[13]

Doordat Pathé Communications in 1990 ook Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) opgekocht, werd veel materiaal van Cannon Films bezit van MGM. Le Crédit Lyonnais startte in 1991 een rechtszaak tegen Parretti wegens fraude en oplichting.[12] Later werd Parretti ook door een rechtbank in Delaware veroordeeld wegens meineed en geknoei met bewijsmateriaal.[14] In 1994 bracht Cannon Films zijn laatste film uit: Hellbound.[15]

In 1996 ging 21st Century Film Corporation failliet. Golan verliet de markt van bioscoopfilms en richtte samen met Evgeny Afineevsky New Cannon, Inc. op om televisiefilms te produceren.[16] In 2002 werd het bedrijf hernoemd naar New Generation Films.

Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ (en) Fabrikant, Geraldine, "THE MEDIA BUSINESS; Golan Quits Cannon Group To Form His Own Company", The New York Times, 1 maart 1989. Gearchiveerd op 25 augustus 2023. Geraadpleegd op 25 augustus 2023.
  2. ↑ (en) Lambie, Ryan, The rise and fall of Cannon Films (2013-00-20). Gearchiveerd op 25 juni 2023. Geraadpleegd op 25 augustus 2023.
  3. ↑ (en) Melnyk, George (26 januari 2023), The Transformative Cinema of Alejandro Jodorowsky. Bloomsbury Publishing, p. 43. ISBN 9781501378782.
  4. ↑ (en) A. Gallagher, John (4 mei 1989), Film Directors on Directing. ABC-CLIO, "Menahem Golan", p. 77. ISBN 9780313390289.
  5. ↑ a b c (en) Slide, Anthony (1986), The New Historical Dictionary of the American Film Industry. Taylor & Francis, p. 32. ISBN 9781135925543.
  6. ↑ (en) Trunick, Austin (2010), The Cannon Film Guide: Volume I, 1980–1984. BearManor Media.
  7. ↑ (en) Shary, Timothy, Nancy McVittie (6 september 2016), Fade to Gray: Aging in American Cinema. University of Texas Press. ISBN 9781477310632.
  8. ↑ (en) Strohl, Matthew (30 december 2021), Why It's OK to Love Bad Movies. Taylor & Francis. ISBN 9781000512793.
  9. ↑ (en) N. Cohen, Joseph (2017), Investing in Movies: Strategies for Investors and Producers. Taylor & Francis. ISBN 9781000470413.
  10. ↑ (en) Street, Sarah (1997), British National Cinema. Taylor & Francis. ISBN 9781134917877.
  11. ↑ (en) Chyutin, Dan, Rachel S. Harris (6 juli 2021), Casting a Giant Shadow: The Transnational Shaping of Israeli Cinema. Indiana University Press, "Two Israelis in the "Mecca of Motion Pictures"", p. 211. ISBN 9780253056405.
  12. ↑ a b (en) Wasser, Frederick (2001), Veni, Vidi, Video: The Hollywood Empire and the VCR. University of Texas Press, "Consilidation and Shakeouts", p. 177. ISBN 9780292773943.
  13. ↑ (en) Spider-Man Films. PediaPress, p. 4.
  14. ↑ (en) Balio, Tino (2018), MGM. Taylor & Francis. ISBN 9781317429678.
  15. ↑ (en) C. Hayes, David (15 september 2022), Missing the Action: The Films of Chuck Norris. BearManor Media, "Hellbound (1994)".
  16. ↑ (en) Talbot, Paul (2006), Bronson's Loose! The Making of the Death Wish Films. iUniverse, p. 116. ISBN 9780595379828.