71 Dywizjon Artylerii Lekkiej

71 Dywizjon Artylerii Lekkiej (71 dal) – pododdział artylerii lekkiej Wojska Polskiego II RP.

Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 8 Płocki pułk artylerii lekkiej.

Mobilizacja

71 dywizjon artylerii lekkiej miał być sformowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w trakcie mobilizacji powszechnej.
Jednostką mobilizującą był 8 Płocki pułk artylerii lekkiej^[1] (OK Nr I).
Organizacja wojenna pododdziału była identyczna z organizacją wojenną dywizjonu wchodzącego w skład pułku artylerii lekkiej i zakładała, że w jego składzie znajdzie się dowództwo, trzy baterie armat i kolumna amunicyjna. Każda z baterii miała być uzbrojona w cztery 75 mm armaty wz. 1897.

Przeznaczony był do odwodu Armii „Modlin”^[1].

71 dal w kampanii wrześniowej

3 września dywizjon zajął stanowiska w Ciechomicach wchodząc do 7 września wraz z 15 baterią artylerii konnej, I Warszawskim batalionem ON, Nowogródzką Brygadą Kawalerii oraz miejscowym oddziałem Przysposobienia Wojskowego w skład obrony przedmościa „Płock”.

6 września dywizjon opuścił Płock z Nowogródzką BK, by dotrzeć 11 września do Modlina, gdzie wszedł w skład obrony twierdzy. W trakcie marszu, m.in. na skutek bombardowań, od dywizjonu odłączyła się i już nigdy nie dołączyła część kolumny amunicyjnej i żywnościowej, co spowodowało, że m.in. amunicję artyleryjską musiano pobierać pod ogniem wroga ze składów w Palmirach i Pomiechówku. Dywizjon uczestniczył w obronie Modlina do kapitulacji, która nastąpiła 29 września, osłaniając m.in. przebijanie się do Warszawy Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Abrahama.

Organizacja i obsada personalna 71 dal

Organizacja i obsada personalna 71 dal^[2]

Dowództwo

• dowódca dywizjonu – mjr Włodzimierz Dettloff
• adiutant – kpt. rez. Wiktor Helmersen^[a]
• oficer zwiadowczy – ppor. rez. Korneli Władysław Sulimierski^[b]
• oficer obserwacyjny – por. Stanisław Janicki
• oficer łączności – por. Michał Sielicki
• oficer płatnik – kpt. Tadeusz Jakubowski
• oficer żywnościowy – ppor. Tadeusz Majkowski
• szef sanitarny – ppor. Franciszek Bianek
• szef weterynarii – ppor. Roman Baranowski

1 bateria

• dowódca baterii – kpt. Władysław Batóg
• oficer ogniowy – por. Władysław Cywiński
• oficer zwiadowczy – ppor. Jerzy Brodzki
• dowódca I plutonu – ogn. pchor. Roman Szałas
• dowódca II plutonu – ogn. pchor. Antoni Czermiński
• dowódca II plutonu – st. ogn. Stanisław Karpus (od 16 IX 1939)
• szef baterii – ogn. Jan Domański

2 bateria

• dowódca baterii – por. Ludwik Kędzierski
• oficer ogniowy – ppor. mgr Józef Kaszewski (od 22 IX 1939 w niewoli niemieckiej^[c])
• oficer zwiadowczy – ppor. Kazimierz Pogorzelski
• dowódca I plutonu – ppor. Jan Dziewanowski † 21 IX 1939 Palmiry
• dowódca II plutonu – ogn. pchor. Zdzisław Sarzyński † 21 IX 1939 Palmiry

3 bateria

• dowódca baterii – por. Stanisław Królikiewicz
• oficer zwiadowczy – ppor. Józef Sawicki

Kolumna Amunicyjna

• dowódca kolumny – ppor. Edward Dodacki
• szef kolumny – st. ogn. Roman Stawicki

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Brodzki, Relacja z kampanii 1939 roku, sporządzona 26 listopada 1945 roku w 16 Pułku Artylerii Lekkiej, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.
• Włodzimierz Dettloff, Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 roku, sporządzone 1 grudnia 1945 roku na stażu w 4 Kresowym Pułku Artylerii Lekkiej, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.
• Stanisław Grochowski: 8 Płocki Pułk Artylerii Lekkiej im. Króla Bolesława Krzywoustego. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 48. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-85621-99-7.
• Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914-1939. Londyn: Nakładem Koła Oficerów Artylerii Polskiej na Obczyźnie, 1975.
• Józef Kaszewski, Sprawozdanie z kampanii polskiej 1939 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.