Aleksander Łabaj

Aleksander Łabaj

starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1897 Lwów
Data śmierci	18 sierpnia 1939
Przebieg służby
Lata służby	1918–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Centrum Wyszkolenia Saperów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Aleksander Łabaj (ur. 27 lipca 1897 we Lwowie, zm. 18 sierpnia 1939) – starszy sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 27 lipca 1897 we Lwowie, w rodzinie Kazimierza^[1][2].

W 1918 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i został wcielony do formującego się w Przemyślu 5 Batalionu Saperów^[3]. Wziął czynny udział w wojnie z Ukraińcami, a następnie wojnie z bolszewikami^[3]. Wyróżnił się męstwem 31 marca 1920 w czasie wypadu 19 Pułku Piechoty z Derażni na Wołkowińce i Komarowce^[3]. Dowodził patrolem minerskim, który zniszczył tory na linii kolejowej, po której poruszał się bolszewicki pociąg pancerny^[3]. W czasie tej akcji został ciężko ranny w twarz i dostał się w ręce wroga, lecz zdołał zbiec i wrócić do swojego pododdziału (2. kompanii 5 bsap.)^[3]. Opis jego czynu został opublikowany 11 stycznia 1934 na łamach Żołnierza Polskiego^[3].

W czasie pokoju pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie^[4] . Zmarł 18 sierpnia 1939^[4] . Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[4] .

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5503 – 4 sierpnia 1922^[5][6]
• Krzyż Walecznych^[4] [7]
• Brązowy Krzyż Zasługi^[4] 
• Medal za Ratowanie Ginących^[4] 

19 kwietnia 1947 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[2].

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 230, s. 4, 1939-08-20. Warszawa.