Antoni Żyromski
 | |||
 kapitan artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1897 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | 1 pułk piechoty | ||
| Stanowiska | pomocnik dowódcy dywizjonu | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
      | |||
| |||
Antoni Żyromski (ur. 4 stycznia 1897 w Folwarkach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Folwarkach, w ówczesnym powiecie buczackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego i Rozalii z Wagnerów[1]. Miał siedmioro rodzeństwa. Starszy brat Julian (ur. 5 grudnia 1894 w Folwarkach) był majorem lekarzem Wojska Polskiego, odznaczonym Krzyżem Walecznych, pełniącym służbę w 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy na stanowisku starszego lekarza[2], który poniósł śmierć w wyniku działań wojennych[3].
Antoni ukończył szkołę powszechną w Monasterzyskach. W latach 1910–1914 był członkiem Drużyn Bartoszowych[1]. We wrześniu 1914 zgłosił się do Legionów Polskich, jednak nie został przyjęty ze względu na zły stan zdrowia. Wstąpił więc do armii austriackiej. Od 1916 w Legionach Polskich, w baterii szkolnej 1 pułku piechoty. Po likwidacji tej baterii przeniesiony do 1 baterii 1 pp. Po kryzysie przysięgowym internowany na Węgrzech, następnie ponownie wcielony do armii austriackiej.
Od czerwca 1919 w Wojsku Polskim, w 4 pułku artylerii polowej. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Po zakończeniu wojny nadal służył w 4 pap. Ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. 26 sierpnia 1924 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 31 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4], a minister spraw wojskowych wcielił do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu[5][6][7]. 17 września 1926 został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 31 sierpnia 1926 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W marcu 1931 został przeniesiony do 21 pułku artylerii lekkiej w Bielsku na Śląsku[9][10]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. W marcu 1939 pełnił służbę w III dywizjonie 21 pal w Oświęcimiu na stanowisku pomocnika dowódcy dywizjonu do spraw gospodarczych[12].
W kampanii wrześniowej walczył w 5 dywizjonie artylerii konnej[1]. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 1128[13].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3516[14]
- Krzyż Walecznych[14]
- Medal Niepodległości – 4 lutego 1932„za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 646.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 370, 620.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 29 sierpnia 1924 roku, s. 496.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 541.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 682, 761.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 398, 492.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 325.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 106.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 210, 689.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 174.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 739.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 341.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 398.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 36.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
