Appian z Aleksandrii

Appian z Aleksandrii
Ἀππιανὸς ὁ Ἀλεξανδρεύς
ilustracja
Data urodzenia

ok. 95

Data śmierci

ok. 180

Appian z Aleksandrii łac. Appianus Alexandrinus, gr. Ἀππιανὸς ὁ Ἀλεξανδρεύς (ur. ok. 95, zm. ok. 180) – grecki historyk.

Życiorys

Urodził się w egipskiej Aleksandrii, tam też pełnił wysokie stanowiska urzędnicze[1].

W okresie powstania żydowskiego za czasów Trajana, uciekał z Egiptu przed Żydami[2]. W 120 r. przybył do Rzymu. Za Hadriana został adwokatem cesarskim (advocatus fisci), w 147 roku otrzymał w Egipcie urząd prokuratora cesarskiego (prawdopodobnie za Marka Aureliusza i Werusa). W tej sprawie pisał do cesarza Antoninusa Piusa przyjaciel Appiana, Fronton[a][3]. Obywatelstwo rzymskie otrzymał prawdopodobnie za czasów Trajana lub Hadriana. Stąd jego łacińskie imię mogło brzmieć Ulpius lub Aelius[4].

Twórczość

Dość późno (ok. 160 roku) rozpoczął pisanie swego dzieła Historia rzymska (Ρωμαικα) w 24 księgach. Pisał pod wpływem podziwu dla rzymskiego państwa – jego męstwa, roztropności, wytrwałości, siły, ale także i szczęścia[5]. Historia obejmowała czasy od założenia Rzymu do czasu mu współczesnych (panowanie Trajana) i opisywała je według ludów wchodzących w skład imperium rzymskiego. Nie przykładał zbytniej uwagi do chronologii opisywanych wydarzeń, nie jest też ścisły w terminologii wojskowej[b] (podobnie jak Liwiusz i Dionizjusz), popełniał błędy w lokalizacji geograficznej (Gades lokalizuje w Afryce, pisze że Ebro wpada do morza Północnego[6], Sagunt i Nową Kartaginę uważa za jedno i to samo miasto[7]). Mimo tego jego dzieło stanowi cenne źródło wiadomości i informacji, których nie można znaleźć u innych starożytnych autorów. W niektórych miejscach jest to źródło jedyne (pomiędzy rokiem 167 a 68 przed n.e. Appian jest źródłem głównym, a przeważnie nawet jedynym)[8]. Z relacji Appiana najwięcej dowiadujemy się o słynnym powstaniu niewolników pod wodzą Spartakusa i tylko Appian opisał masową egzekucję powstańców:

w rzezi tej zginęło nie dające się policzyć mnóstwo ludzi, podczas gdy Rzymianie stracili do tysiąca żołnierzy; ciała Spartakusa nie zdołano odszukać. Wielka liczba rozbitków, którzy uszli z walki, ukryła się w górach, toteż Krassus ruszył za nimi. Podzieleni na cztery grupy stawiali opór, aż wszyscy wyginęli prócz 6000 ludzi, którzy zostali ujęci i powieszeni wzdłuż całej drogi z Kapui do Rzymu[9]

Dzieła zaginione

Z obszernego Wstępu do Historii rzymskiej dowiadujemy się, że Appian napisał odrębną księgę na temat swojego życia i doświadczeń związanych z pełnionymi funkcjami w administracji państwowej. Dzieło nie zachowało się do naszych czasów[10].

Uwagi

  1. Fronton w swym liście do cesarza wyjaśnia, że z Appianem łączy go stara znajomość i niemal codzienne wspólne studia. ([Ep. gr. 4, 5; List do Antoninusa 9], Appian z Aleksandrii, Historia Rzymska, Ossolineum, Wrocław 1957, cz. 1, s. IX).
  2. Według Focjusza Appian jest w miarę możliwości prawdomówny, w swoim opowiadaniu potrafi lepiej niż ktoś inny wyjaśniać zasady strategiczne (Biblioteka, Kodeks 57[17a]).

Przypisy

  1. Wstęp 14.62. W: Appian z Aleksandrii: Historia Rzymska (część 1 i 2). Wrocław: Ossolineum, 1957.
  2. Wojny z Arabami, fragment 19. Rękopis paryski Suppl. Gr. 607A, wyd. M. Treu, Program gimnazjalny, Oława 1880.
  3. Appian z Aleksandrii: Historia Rzymska. Cz. 1. s. VII.
  4. Appian z Aleksandrii: Historia Rzymska. Cz. 1. s. VIII.
  5. Tadeusz Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. III. Cz. 1. s. 451.
  6. Tadeusz Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. III. Cz. 1. s. 452.
  7. B. Dexter Hoyos: Unplanned wars: the origins of the First and Second Punic Wars. Berlin: Walter de Gruyter, 1997, s. 158. (ang.).
  8. Appian z Aleksandrii: Historia Rzymska. Cz. 1. s. XIX.
  9. Appian z Aleksandrii: Wojny domowe I,120 (557nn). Wrocław: PAN, 1957.
  10. Wstęp 15.62. W: Appian z Aleksandrii: Historia Rzymska. Wrocław: Ossolineum, 1957.

Bibliografia

  • Anna Świderkówna: Słownik pisarzy antycznych. Warszawa: WP, 1982, s. 78, 79.
  • Tadeusz Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. II. Warszawa: PWN, 1959, s. 464.
  • Appian z Aleksandrii, przeł. Ludwik Piotrowicz: Historia Rzymska (część 1 i 2). Wrocław: Ossolineum, 1957.
Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000118628005
  • VIAF: 108993357, 77109411, 100191244, 232937224, 819154381051030291922, 88145857074322922008, 6014163091980795070003, 283571097, 538159233924103370398, 372159474047527660322, 100191271
  • LCCN: n81028285
  • GND: 118649892
  • LIBRIS: nl022pq65hgthn4
  • BnF: 120075773
  • SUDOC: 028190521
  • SBN: LO1V026679
  • NLA: 36512355
  • NKC: jn19981000128
  • BNE: XX919445
  • NTA: 069607672
  • BIBSYS: 90395062
  • CiNii: DA01432000
  • Open Library: OL44568A
  • PLWABN: 9810660839705606
  • NUKAT: n97088439
  • J9U: 987007257701205171
  • PTBNP: 5646
  • CANTIC: a11829175
  • LNB: 000015047
  • NSK: 000035701
  • CONOR: 47358307
  • BNC: 000114171
  • ΕΒΕ: 15006
  • BLBNB: 000171808
  • LIH: LNB:V*302734;=BF
  • WorldCat: lccn-n81028285, viaf-77109411
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3870473
  • Britannica: biography/Appian-of-Alexandria
  • Treccani: appiano
  • Universalis: appien-grec-appianos
  • БРЭ: 1824970
  • NE.se: appianos
  • SNL: Appian
  • VLE: apianas
  • Catalana: 0004506
  • DSDE: Appian
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 3299