Bitwa pod Kırklareli

Bitwa pod Kırklareli

I wojna bałkańska
Czas	22–24 października 1912
Miejsce	Kırklareli
Terytorium	Imperium Osmańskie
Wynik	zwycięstwo Bułgarów
Strony konfliktu
Imperium Osmańskie  Bułgaria
Dowódcy
Mahmud Muhtar Pasza Kölemen Abdullah Pasza Iwan Ficzew Radko Dimitriew
Siły
98 000 154 000 żołnierzy
Straty
1500 zabitych i rannych, 2000-3000 wziętych do niewoli 887 zabitych, 4034 rannych, 824 zaginionych
Położenie na mapie Turcji miejsce bitwy
41,734722°N 27,225278°E/41,734722 27,225278

Bitwa pod Kırklareli (w wersji bułgarskiej bitwa pod Łozengradem, Лозенградска операция) – bitwa w czasie I wojny bałkańskiej, stoczona w dniach 22–24 października 1912 roku pomiędzy armią osmańską a bułgarską, zakończona zwycięstwem armii bułgarskiej.

Przygotowania do bitwy

W toku działań I wojny bałkańskiej miasto Kırklareli odgrywało szczególną rolę. Znajdowało się ono na styku dwóch armii osmańskich, operujących na terenie Tracji Wschodniej, a jego zajęcie mogło otworzyć Bułgarom drogę na Stambuł. Bułgarska 3 armia dowodzona przez gen. Radko Dimitriewa po przekroczeniu granicy 21 października zmierzała na południe. W rejonie Kırklareli oddziały Dimitriewa napotkały zorganizowany opór skoncentrowanej w tym rejonie osmańskiej Armii Wschodniej. Jednostki osmańskie po przegrupowaniu zajęły linię obronną znajdującą się 15 km na północ od drogi Kırklareli–Adrianopol. Z pomocą 3 armii nadciągały pojedyncze jednostki 1 armii bułgarskiej (dow. gen. Wasił Kutinczew).

Przebieg bitwy

Walki o miasto rozpoczęły się 22 października. Strona bułgarska posiadała znaczną przewagę sił i środków, zwłaszcza w centralnej części frontu. Tam też atak przeprowadziła 1 sofijska dywizja piechoty (dow. gen. Stefan Toszew), wspierana przez 4 presławską dywizję piechoty (dow. gen. Kliment Bojadżiew). 3 bałkańska dywizja piechoty (dow. gen. Iwan Sarafow) działała w zachodniej części frontu, próbując uniemożliwić oddziałom osmańskich przeprowadzenie kontrnatarcia. Działająca na wschodnim odcinku 5 dunajska dywizja piechoty (dow. gen. Paweł Hristow) opanowała wieś Erikleri. Wsparcie 7 dywizji piechoty pozwoliło 23 października stronie osmańskiej na chwilowe powstrzymanie ataku bułgarskiego, ale uderzenie nowych sił (6 dywizji piechoty gen. Prawosława Tenewa) przesądziło o wyniku bitwy. O nieskuteczności działań jednostek osmańskich przesądził brak komunikacji między nimi oraz deszczowa pogoda i bardzo słaba widoczność^[1]. Kiedy oddziały 3 i 10 bułgarskich dywizji piechoty działające na lewym skrzydle opanowały drogę na Adrianopol zaistniała groźba okrążenia jednostek osmańskich. W nocy 23/24 października Turcy rozpoczęli odwrót.

Następstwa bitwy

W bitwie znacznie poważniejsze straty poniosła strona osmańska (ok. 1500 zabitych i rannych, 2000-3000 wziętych do niewoli). Strona bułgarska straciła 887 zabitych i 4034 rannych, większość ofiar stanowili żołnierze 3 armii. Zwycięstwo w bitwie miało głównie znaczenie psychologiczne, gdyż po zajęciu Kırklareli, armia bułgarska nie podjęła pościgu za wycofującym się wrogiem.

Przypisy

Bibliografia

• Edward Erickson: Defeat in Detail, The Ottoman Army in the Balkans, 1912–1913. Greenwood Publishing Group: 2003, s. 86. ISBN 978-0-275-97888-4.
• Nikołaj Iwanow: Балканската война 1912–1913 год. Действията на II армия. Обсада и атака на Одринската крепост.. Sofia: 1924, s. 53-60. (bułg.).