Charles Baudelaire

Charles Baudelaire

Étienne Carjat, portret Baudelaire’a (1862)
Imię i nazwisko	Charles Pierre Baudelaire
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1821 Paryż
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 1867 Paryż
Narodowość	francuska
Dziedzina sztuki	literatura piękna
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Charles Pierre Baudelaire (wym. [ʃaʁl bodlɛʁ]) (ur. 9 kwietnia 1821 w Paryżu, zm. 31 sierpnia 1867 tamże) – francuski poeta i krytyk, parnasista zaliczany do grona tzw. „poetów wyklętych”. Znany z przekładów utworów m.in. Edgara Allana Poego. Prekursor symbolizmu i dekadentyzmu.

Jego – epatująca śmiałą erotyką, brzydotą, obrazami zła i profanacji – twórczość wywoływała w swoim czasie kontrowersje, a autora wielokrotnie oskarżano o obrazę moralności. Baudelaire często podejmował tematy prostytucji, dewiacji, życia na marginesie społecznym oraz buntu przeciwko tradycji i religii. W jego twórczości widoczne są akcenty mizoginiczne oraz gnostyckie.

W młodości Charles Baudelaire przyjaźnił się z takimi pisarzami jak Honoré de Balzac, Gérard de Nerval czy Theophile Gautier.

Życiorys

Urodził się w Paryżu w rodzinie byłego księdza rzymskokatolickiego, a następnie urzędnika François Baudelaire’a i Caroline z domu Dufays. W wieku sześciu lat stracił ojca. Ponieważ matka wyszła ponownie za mąż za oficera Jacques’a Aupicka w 1828 przeniósł się razem z rodziną do Lyonu, gdzie jego ojczym służył jako dowódca batalionu w stopniu pułkownika^[1]. Początkowo uczył się w Collège Royale w Lyonie. Od 1836 przebywał ponownie w Paryżu jako uczeń Collège Louis-le-Grand. W tym okresie powstały jego pierwsze wiersze, pisane w języku francuskim i po łacinie. W 1839 został usunięty ze szkoły. Zdał jednak z powodzeniem egzamin maturalny w trybie eksternistycznym. W 1840 rozpoczął studia prawnicze. Obracał się w towarzystwie bohemy Paryża. Często odwiedzał prostytutki i w tym okresie mógł zarazić się rzeżączką i syfilisem. Zaczął też zadłużać się, głównie za ubrania^[2]. Zbulwersowana jego zachowaniem rodzina postanowiła go od tego środowiska odseparować. W 1841 ojczym wysłał go na rok do Indii, pragnąc wdrożyć go do pracy w handlu^[1]. Baudelaire nie dotarł tam jednak. W 1842 jego statek z powodu sztormu na Oceanie Indyjskim musiał zakończyć rejs na Mauritiusie.

Po powrocie z podróży Baudelaire jako pełnoletni otrzymał spadek po ojcu, osiadł w Paryżu i zerwał kontakty z rodziną. Rozpoczął życie bogatego dandysa. Wstąpił do kół literackich i kontynuował pracę twórczą. Przed 1845 powstała pierwsza część zbioru Sztuczne raje oraz niektóre utwory włączone następnie do Kwiatów zła^[1]. W 1848 wziął udział w rewolucji lutowej, pragnąc w ten sposób przede wszystkim wyrazić bunt przeciwko rodzinie (ojczymowi)^[1]. W tym samym roku rozpoczął pracę nad tłumaczeniem utworów Edgara Allana Poego^[1].

W 1855 osiemnaście jego utworów poetyckich zostało wydrukowanych w „Revue des deux Mondes”, dwa lata później miała miejsce pierwsza publikacja Kwiatów zła. Treść niektórych zawartych w tomie wierszy stała się przyczyną wytoczenia poecie procesu o obrazę moralności publicznej, który zakończył się obłożeniem go karą grzywny i konfiskatą niektórych tekstów^[3].

W 1860 opublikował tom Sztuczne raje, rok później rozszerzone wydanie Kwiatów zła z nowymi utworami. Od 1864 przebywał na stałe w Brukseli pracując nad poematami prozą, które zostały wydane pośmiertnie, jako Paryski spleen^[3].

Strój był dla niego rodzajem autokreacji: ubierał się na czarno, nosił lakierki, jasnoróżowe rękawiczki i czerwony krawat. Postulując programowe próżniactwo, sam ciężko pracował, przeważnie żyjąc w biedzie. Jego stan zdrowia pogarszały modne wśród ówczesnej paryskiej cyganerii narkotyki (eter, opium, haszysz). W 1864 roku uciekł przed wierzycielami do Belgii, gdzie jego stan zdrowia znacznie się pogorszył. Rok przed śmiercią sparaliżowany i niezdolny do mówienia przewieziony został do Paryża^[3].

Dzieła

• 1845: Salon 1845
• 1846: Salon 1846
• 1847: La Fanfarlo
• 1852: Sztuka romantyczna
• 1857: Kwiaty zła
• 1864: Paryski spleen. Poematy prozą
• 1866: Odpryski

Baudelaire był autorem jednych z pierwszych przekładów na język francuski literatury Edgara Allana Poego, którego dzieła wypromował we Francji. Jego tłumaczenia zostały zebrane w Histoires extraordinaires.

Odniesienia w kulturze

• Le Mauvais Moine/ Mnich - tekst Baudelaire'a w wykonaniu Danziger Man & Carlos, w wersjach językowych polskiej i francuskiej.
• Wojciech Płocharski na płycie Cyfry duetu Przyjaciele wykonuje piosenki do wierszy Zapach egzotyczny oraz Zaproszenie do podróży.

Przypisy

Bibliografia

• M. Jastrun, Baudelaire, [w:] Ch. Baudelaire, Kwiaty zła, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981, ISBN 83-06-00586-4.

Linki zewnętrzne

• Zbiór przekładów
• Utwory Baudelaire’a w serwisie Wolne Lektury
• Utwory Charlesa Baudelaire’a w bibliotece Polona