Cornelio Bentivoglio

Cornelio Bentivoglio

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1668 Ferrara
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1732 Rzym
Arcybiskup Kartaginy
Okres sprawowania	1712-1732
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	3 kwietnia 1712
Kreacja kardynalska	29 listopada 1719 Klemens XI
Kościół tytularny	S. Girolamo dei Croati Santa Ceciliae trans Tiberim
Multimedia w Wikimedia Commons

Cornelio Bentivoglio (ur. 27 marca 1668 – zm. 30 grudnia 1732) – włoski kardynał^[1].

Życiorys

Pochodził z Ferrary z arystokratycznej rodziny. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Ferrarze ze stopniem doktora utroque iure (1701)^[1]. Następnie udał się do Rzymu, gdzie został referendarzem Obojga Sygnatur (1702) oraz klerykiem Kamery Apostolskiej (1706). W grudniu 1711 przyjął święcenia kapłańskie^[1].

W 1712 papież Klemens XI mianował go najpierw tytularnym arcybiskupem Kartaginy (16 marca 1712), a krótko potem (20 maja 1712) nuncjuszem apostolskim we Francji. Po wydaniu przez Klemensa XI antyjansenistycznej bulli Unigenitus Filius Dei, która we Francji spotkała się z nieprzychylnym przyjęciem, zdecydowanie i nie zawsze taktownie bronił stanowiska Stolicy Apostolskiej, co wywołało konflikt z regentem Francji Filipem Orleańskim. Regent żądał odwołania go z nuncjatury.

W celu rozwiązania kłopotliwej sytuacji Klemens XI 29 listopada 1719 mianował go kardynałem^[1], a w marcu 1720 wysłał go do prowincji Romania w charakterze papieskiego legata (gubernatora). Jego legacja w Romanii była następnie dwukrotnie (1721 i 1724) przedłużana i trwała do stycznia 1727. W międzyczasie kardynał Bentivoglio wziął udział w konklawe 1721 i konklawe 1724.

W 1726 król Hiszpanii Filip V Burbon mianował go swoim ambasadorem i ministrem pełnomocnym przy Stolicy Apostolskiej. Funkcję tę sprawował aż do śmierci. Działając w tym charakterze, na konklawe 1730 zgłosił weto króla Hiszpanii przeciwko kandydaturze kardynała Giuseppe Renato Imperiali.

Kardynał Bentivoglio był poetą i tłumaczył na język włoski łacińskie wiersze. Jako poeta i tłumacz używał pseudonimu Selvaggio Porpora^[1].

Cornelio Bentivoglio zmarł w Rzymie w wieku 64 lat i został pochowany w swoim kościele tytularnym Santa Cecilia.

Twórczość literacka

Cornelio Bentivoglio pisał sonety, dialogi poetyckie, utwory o modnej wówczas tematyce pasterskiej i traktaty z dziedziny filozofii i historii^[2]. Przetłumaczył na włoski między innymi epos w dwunastu księgach Tebaida Publiusza Papiniusza Stacjusza^[2] i komedię Pulchérie Pierre'a de Corneiille'a^[2].

Przypisy

Bibliografia

• The Cardinals of the Holy Roman Church
• Marco Cornelio Bentivoglio d'Aragona

Linki zewnętrzne

• Bentivòglio, Màrco Cornélio
• Instituut voor Nederlandse Geschiedenis – nuncjusze papiescy
• La Tebaide di Stazio, versione del cardinale Cornelio Bentivoglio