Drut nawojowy

Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Drut nawojowy – rodzaj drutu używanego do wykonywania cewek i uzwojeń w induktorach, transformatorach, silnikach i prądnicach.

Miedziany drut nawojowy ma zazwyczaj okrągły przekrój i jest pokryty emalią izolacyjną, która nadaje mu charakterystyczny czerwonawy kolor. Izolacja ta musi zostać usunięta przed połączeniem uzwojenia z resztą obwodu elektrycznego przez lutowanie, zgrzewanie lub połączenie zaciskowe. Usunięcie izolacji jest zazwyczaj kłopotliwe mechanicznie - dostępne są również druty nawojowe o specjalnej izolacji umożliwiającej lutowanie bez jej usunięcia.

Przewody okrągłe dostępne są w znormalizowanych wartościach pola przekroju. Stałą wartość przekroju uzyskuje się poprzez przeciąganie drutu przez skalibrowane otwory. Następnie pokrywa się je jedną lub dwiema warstwami emalii izolacyjnej.

W zastosowaniach specjalnych wykorzystuje się przewody o innym przekroju: kwadratowym, prostokątnym, rurowym, itd. Z uwagi na wysoki koszt miedzi czasem stosuje się przewody aluminiowe.

W układach, gdzie spotyka się wysokie prądy - rzędu setek i tysięcy amperów oraz wysokie napięcia (generatory energetyczne, kolejowe silniki trakcyjne itp.) zamiast drutu izolowanego lakierem stosuje się gołe kształtowniki miedziane, izolowane papierem izolacyjnym. Na koniec uzwojenie zostaje impregnowane próżniowo w piecu w celu usunięcia wilgoci.