Elvis Costello

Elvis Costello, Chicago 2012

Imię i nazwisko

Declan Patrick MacManus

Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1954
Londyn

Pochodzenie

Londyn

Instrumenty

gitara

Gatunki

rock
pop
punk rock
new wave

Aktywność

od 1977

Powiązania

Joker Out

Multimedia w Wikimedia Commons

Strona internetowa

Elvis Costello, właściwie Declan Patrick MacManus (ur. 25 sierpnia 1954 w Londynie^[1]) – brytyjski muzyk rockowy, piosenkarz, kompozytor.

Artysta zdobył wiele nagród w swojej karierze, w tym nagrody Grammy w 1999 i 2020^[2], był także dwukrotnie był nominowany do nagrody Brit Awards. W 2004 magazyn Rolling Stone umieścił Costello na 80. miejscu na swojej liście 100 największych artystów wszech czasów^[3]. W 2003 Elvis Costello i grupa The Attractions zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame^[4].

Życiorys

Ojciec Elvisa Costello był muzykiem jazzowym, grającym w big-bandzie Joe Lossa. Declan Patrick jako dziecko wychowywał się w otoczeniu muzyki i odebrał staranne wykształcenie muzyczne. W domu obok jazzu słuchano amerykańskiej muzyki pop spod znaku Motown oraz rock and rolla. Choć uzyskał wykształcenie techniczne jako informatyk i nawet rozpoczął pracę jako programista, ciągnęło go do muzyki. Wieczorami po pracy grywał w miejscowych pubach mieszankę rock and rolla, rhythm and bluesa i country.

Legenda głosi, że w 1976 przez nikogo nie zapowiedziany i nieproszony Costello, z gitarą w ręku wtargnął do biura menedżera wytwórni Stiff Records. Wyszedł z niego z gotowym kontraktem płytowym. Kilka miesięcy później był już popularnym artystą.

Początek kariery Elvisa Costello zbiegł się z popularnością punk rocka. Pierwszym jego przebojem była piosenka Less Than Zero (Mniej niż zero). Ten punkowy hymn dorównywał w swym nihilizmie produkcjom Sex Pistols i werwie Ramones. Wkrótce potem Costello związał się z grupą The Attractions. Punk rock był tylko początkiem. Wkrótce Costello rozpoczął łamanie wszelkich barier pomiędzy punkiem, hard rockiem, popem i rhythm and bluesem, inicjując ruch nowej fali w muzyce rockowej.

Do największych przebojów Costello należą: She, Less Than Zero, (I Don't Want to Go To) Chelsea, Pump It Up, This Year's Girl, Lipstick Vogue, Radio Radio, Oliver's Army, (What’s So Funny ’Bout) Peace, Love, and Understanding, I Can't Stand Up for Falling Down, Man Out of Time, Town Cryer, Shabby Doll, The Long Honeymoon, Almost Blue, Everyday I Write the Book, I Wanna Be Loved, Peace in Our Time i wiele innych.

W czerwcu 2008 roku Costello zagrał w Polsce koncert na poznańskiej Malcie. W 2010 roku odwołał zaplanowane na 30 czerwca i 1 lipca koncerty w Izraelu z powodu izraelskiej okupacji w Palestynie^[5].

Życie prywatne

Costello był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, poślubioną w 1974 Mary Burgoyne ma syna Matthew^[6]. W 1985 związał się z Cait O'Riordan, ówczesną basistką londyńskiej grupy The Pogues. Pobrali się w 1986 i rozstali się pod koniec 2002^[6]. W grudniu 2003 w domu Eltona Johna poślubił kanadyjską wokalistkę i pianistkę jazzową – Dianę Krall^[7]. 6 grudnia 2006 w Nowym Jorku Krall urodziła synów bliźniaków^[8].

Muzyk jest wegetarianinem^[9]. Costello od dzieciństwa jest zapalonym fanem klubu piłkarskiego FC Liverpool^[10].

Dyskografia

1977 My Aim Is True
1978 Live at the El Mocambo (z The Attractions)
1978 This Year's Model (z The Attractions)
1979 Armed Forces (z The Attractions)
1980 Get Happy!! (z The Attractions)
1981 Almost Blue (z The Attractions)
1981 Trust (z The Atractions)
1982 Imperial Bedroom (z The Attractions)
1983 Punch the Clock (z The Attractions)
1984 Goodbye Cruel World (z The Attractions)
1986 Blood & Chocolate (z The Attractions)
1986 King of America
1989 Spike
1991 Mighty Like a Rose
1993 The Juliet Letters
1994 Brutal Youth
1994 G.B.H.
1995 Deep Dead Blue, Live at Meltdown
1995 Kojak Variety
1996 All This Useless Beauty (z The Attractions)
1996 Jake's Progress (Original Music from the Channel Four Series)
1997 Terror & Magnificence
1998 Painted from Memory
1999 The Sweetest Punch: The Songs of Costello and Bacharach
2002 When I Was Cruel
2003 North
2003 The Girl in the Other Room – Diana Krall (jako kompozytor)
2004 Il Sogno
2004 The Delivery Man
2008 Momofuku
2009 Secret, Profane & Sugarcane
2010 National Ransom
2018 Look Now
2020 Hey Clockface
2022 The Boy Named If

Przypisy

↑ Stephen Thomas Erlewine: Elvis Costello Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
↑ Zoe Haylock: Billie Eilish Leads The 2020 Grammy Award Winners. vulture.com, 2020-01-27. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
↑ Rolling Stone: 2010 New Orleans Jazz Festival. rollingstone.com, 2010-04-24. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
↑ Rock 'n' Roll Hall of Fame Inductees 1986 - 2010. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-06-30]. (ang.).
↑ Elvis Costello: It Is After Considerable Contemplation..... elviscostello.com, 2010-05-15. [dostęp 2022-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-14)]. (ang.).
↑ ^a ^b Amol Rajan: Goodbye, cruel UK: Elvis Costello turns his back on his native land. independent.co.uk, 2007-11-08. [dostęp 2022-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-09)]. (ang.).
↑ Gary Susman: Elvis Costello marries Diana Krall. ew.com, 2003-12-10. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
↑ Costello and Krall have twin boys. bbc.co.uk, 2006-12-09. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
↑ Nick Paumgarten: Brilliant Mistakes. Elvis Costello’s boundless career. newyorker.com, 2010-11-01. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
↑ Abhijit Raja: Liverpool FC : Top 10 Celebrity Fans of Liverpool. bleacherreport.com, 2011-02-28. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Strona artysty na Allmusic

Laureaci nagrody MTV Video Music Award – teledysk męski

„China Girl” – David Bowie (1984)
„I’m on Fire” – Bruce Springsteen (1985)
„Addicted to Love” – Robert Palmer (1986)
„Sledgehammer” – Peter Gabriel (1987)
„U Got the Look” – Prince (1988)
„Veronica” – Elvis Costello (1989)
„The End of the Innocence” – Don Henley (1990)
„Wicked Game” – Chris Isaak (1991)
„Tears in Heaven” – Eric Clapton (1992)
„Are You Gonna Go My Way” – Lenny Kravitz (1993)
„Mary Jane’s Last Dance” – Tom Petty and the Heartbreakers (1994)
„You Don’t Know How It Feels” – Tom Petty and the Heartbreakers (1995)
„Where It’s At” – Beck (1996)
„Devils Haircut” – Beck (1997)
„Just the Two of Us” – Will Smith (1998)
„Miami” – Will Smith (1999)
„The Real Slim Shady” – Eminem (2000)
„South Side” – Moby z udziałem Gwen Stefani (2001)
„Without Me” – Eminem (2002)
„Cry Me a River” – Justin Timberlake (2003)
„Yeah!” – Usher z udziałem Lil Jonem i Ludacrisem (2004)
„Jesus Walks” – Kanye West (2005)
„You’re Beautiful” – James Blunt (2006)
„My Love” wraz z T.I., „SexyBack” wraz z Timbalandem, „What Goes Around... Comes Around” – Justin Timberlake (2007)
„With You” – Chris Brown (2008)
„Live Your Life” – T.I. z udziałem Rihanny (2009)
„Not Afraid” – Eminem (2010)
„U Smile” – Justin Bieber (2011)
„Turn Up the Music” – Chris Brown (2012)
„Locked Out of Heaven” – Bruno Mars (2013)
„Sing” – Ed Sheeran z udziałem Pharrella Williamsa (2014)
„Uptown Funk” – Mark Ronson z udziałem Bruno Marsa (2015)
„This Is What You Came For” – Calvin Harris z udziałem Rihanny (2016)