Francja w Konkursie Piosenki Eurowizji

Francja
w Konkursie Piosenki Eurowizji
5
6
7
18
Informacje ogólne
Rok i miejsce debiutu

1956, Lugano

Liczba udziałów

64 razy

Organizacja konkursu

3 razy w 1959, 1961 oraz 1978

Nadawcy
Obecnie

FTV

1956–1964

RTF

1965–1974

ORTF

1975–1981

TF1

Historia preselekcji
Obecnie

Wybór wewnętrzny

1957–1959, 1961, 1970, 1973, 1976–1981, 1983–1987, 1999–2000, 2005–2007, 2014

Krajowe Eliminacje

1960, 1962–1969, 1971–1972, 1975, 1988–1998, 2001, 2004, 2008–2013, 2015-2017, 2020, 2023

wybór wewnętrzny

2018–2019

Destination Eurovision

Najlepsze rezultaty
Finał

1. miejsce w 1958, 1960, 1962, 1969 oraz 1977

Najgorsze rezultaty
Finał

ostatnie miejsce w 2014

Strona internetowa

Francja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od samego początku, czyli od 1956 roku. Od czasu debiutu konkursem w kraju zajmował się francuski nadawca publiczny RTF, który w 1964 roku został zastąpiony kanałem ORTF. Od 1975 do 1982 roku za francuskie przygotowania do imprezy odpowiedzialna była telewizja TF1, od 1983 do 1992 – Antenne 2. W latach 1993–1998 za konkurs w kraju odpowiadał kanał France 2 nadawcy France Télévisions, a w 1999–2014 za konkurs w kraju odpowiadał kanał France 3. Obecnie znów zajmuje się tym France 2[1].

Francja pięciokrotnie wygrała finał konkursu: w 1958 (André Claveau z piosenką „Dors, mon amour”), 1960 (Jacqueline Boyer z piosenką „Tom Pillibi”), 1962 (Isabelle Aubret z utworem „Un premier amour”), 1969 (Frida Boccara z „Un jour, un enfant”) i 1977 (Marie Myriam z „L’oiseau et l’enfant”).

Francja dwukrotnie nie wzięła udziału w finale konkursu. W 1974 roku reprezentantem kraju miała zostać Dana z utworem „La vie a vingt-cinq ans”, jednak nadawca zrezygnował z udziału z powodu śmierci prezydenta Francji Georges'a Pompidou cztery dni przed rozegraniem koncertu finałowego[2]. W 1982 roku kraj nie wystartował w konkursie z powodu decyzji nowego nadawcy, który uznał występ podczas imprezy za nieciekawy dla telewidzów[3].

Od czasu zmiany regulaminu podczas 44. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1999 roku, Francja jest jednym z krajów tzw. Wielkiej Czwórki (obok Hiszpanii, Niemiec i Wielkiej Brytanii), które mają zapewnione miejsce w finale ze względu na płacenie największych składek na organizację imprezy[4]. Od 2011 roku, czyli od czasu powrotu Włoch do stawki konkursowej, Wielka Czwórka została przemianowana na tzw. Wielką Piątkę[5].

Historia Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji

André Claveau podczas występu na 3. Konkursie Piosenki Eurowizji w 1958 roku
Guy Mardel w trakcie prezentacji „N'avoue jamais” podczas 10. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1965 roku
Catherine Ferry podczas występu na próbie do finału 21. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1976 roku
Les Fatals Picards w trakcie prezentacji utworu „L'amour a la Française” podczas 52. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2007 roku
Sébastien Tellier podczas finału 53. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2008 roku
Patricia Kaas w trakcie prób do finału 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2009 roku
Amaury Vassili podczas finału 56. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2011 roku
Amandine Bourgeois w trakcie śpiewania „L’enfer et moi” podczas prób do finału 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2013 roku
Lisa Angell podczas prób do występu w 60. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2015 roku

Uczestnictwo

Francja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956. Poniższa tabela uwzględnia wszystkich francuskich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach.

Rok Wykonawca Piosenka Finał Półfinał
Miejsce Punkty Miejsce Punkty
1956[a] Mathé Altéry „Le temps perdu” 2[b] N/K Brak rundy półfinałowej
Dany Dauberson „Il est là” 2 N/K
1957 Paul Desjardins „La belle amour” 2 17
1958 André Claveau „Dors, mon amour” 1 27
1959 Jacques Philippe „Oui, oui, oui, oui” 3 15
1960 Jacqueline Boyer „Tom Pillibi” 1 32
1961 Jean-Paul Mauric „Printemps, avril carillonne” 4 13
1962 Isabelle Aubret „Un premier amour” 1 26
1963 Alain Barriere „Elle était si Jolie” 5 25
1964 Rachel „Le chant de Mallory” 4 14
1965 Guy Mardel „N’avoue jamais” 3 22
1966 Dominique Walter „Chez nous” 16 1
1967 Noëlle Cordier „Il doit faire beau la-bas” 3 20
1968 Isabelle Aubret „La source” 3 20
1969 Frida Boccara „Un jour, un enfant” 1 18
1970 Guy Bonnet „Marie-Blanche” 4 8
1971 Serge Lama „Un jardin sur la terre” 10 82
1972 Betty Mars „Comé comédie” 10 81
1973 Martine Clémenceau „Sans toi” 15 65
1974 Dani "La vie à vingt-cinq ans" Rezygnacja
1975 Nicole Rieu „Et bonjour a toi l’artiste” 4 91
1976 Catherine Ferry „Un, deux, trois” 2 147
1977 Marie Myriam „L’oiseau et l’enfant” 1 136
1978 Joël Prévost „Il y aura toujours des violons” 3 119
1979 Anne-Marie David „Je suis l’enfant-soleil” 3 106
1980 Profil „Hé hé m'sieurs dames” 11 45
1981 Jean Gabilou „Humanahum” 3 125
1982 Brak reprezentanta
1983 Guy Bonnet „Vivre” 8 56
1984 Annick Thoumazeau „Autant d’amoureux que d’étoiles” 8 61
1985 Roger Bens „Femme dans ses reves aussi” 10 56
1986 Cocktail Chic „Européenne” 17 13
1987 Christine Minier „Les mots d’amour n’ont pas de dimanche" 14 44
1988 Gérard Lenorman „Chanteur de charme” 10 64
1989 Nathalie Pâque „J’ai volé la vie” 8 60
1990 Joëlle Ursull „White and Black Blues” 2 132
1991 Amina „C’est le dernier qui a parlé a raison” 2 146
1992 Kali „Monté la rivie” 8 73
1993 Patrick Fiori „Mama Corsica” 4 121 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Nina Morato „Je suis un vrai garçon” 7 71 Brak rundy półfinałowej
1995 Nathalia Santamaria „Il me donne rendez-vous” 4 94
1996 Dan Ar Braz i l’Héritage des Celtes „Diwanit Bugale” 19 18 11[c] 55
1997 Fanny Biascamano „Sentiments songes” 7 95 Brak rundy
półfinałowej
1998 Marie Line „Où aller” 24 3
1999 Nayah „Je veux donner ma voix” 19 14
2000 Sofia Mestari „On aura le ciel” 23 5
2001 Natasha Saint-Pier „Je n’ai que mon âme” 4 142
2002 Sandrine François „Il faut du temps” 5 104
2003 Louisa Baileche „Monts et merveilles” 18 19
2004 Jonatan Cerrada „A chaque pas” 15 40 Wielka Czwórka[d]
2005 Ortal „Chacun pense a soi” 23 11
2006 Virginie Pouchain „Il était temps” 22 5
2007 Les Fatals Picards „L’amour a la française” 22 19
2008 Sébastien Tellier „Divine” 19 47
2009 Patricia Kaas „Et s’il fallait le faire” 8 107
2010 Jessy Matador „Allez! Ola! Olé!” 12 82
2011 Amaury Vassili „Sognu” 15 82 Wielka Piątka[e]
2012 Anggun „Echo (You and I)” 22 21
2013 Amandine Bourgeois „L’enfer et moi” 23 14
2014 Twin Twin „Moustache” 26 2
2015 Lisa Angell „N’oubliez pas” 25 4
2016 Amir „J’ai cherché” 6 257
2017 Alma „Requiem” 12 135
2018 Madame Monsieur „Mercy” 13 173
2019 Bilal Hassani „Roi” 16 105
2020 Tom Leeb „Mon alliée (The Best in Me)” Konkurs odwołany
2021 Barbara Pravi „Voilà” 2 499
2022 Alvan i Ahez „Fulenn” 24 17
2023 La Zarra „Évidemment” 16 104
2024 Slimane „Mon amour”

Legenda:

     1. miejsce

Historia głosowania w finale (1956–2023)

Poniższe tabele pokazują, którym krajom Francja przyznaje w finale najwięcej punktów oraz od których państw francuscy reprezentanci otrzymują najwyższe not[6].

Kraje, którym Francja przyznała najwięcej punktów:

L.p. Kraj Punkty
1  Izrael 237
2  Portugalia 221
3  Wielka Brytania 209
4  Włochy 206
5  Hiszpania 194

Kraje, od których Francja otrzymała najwięcej punktów:

L.p. Kraj Punkty
1  Szwajcaria 204
2  Belgia 201
3  Holandia 189
4  Norwegia 183
5  Niemcy 181

Legenda:

     1. miejsce

     2. miejsce

     3. miejsce

Konkursy Piosenki Eurowizji we Francji

Francja była gospodarzem konkursu trzy razy: w 1959, 1961 i 1978. W 1963 telewizja RTF zrezygnowała z organizacji konkursu z powodu braku funduszy, a konkurs odbył się w Wielkiej Brytanii. W 1969 Francja była jednym z czterech zwycięzców, ale 15. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się w Holandii.

Rok Miasto Miejsce Prowadzący
1959 Cannes Palais des Festivals et des Congrès Jacqueline Joubert
1961
1978 Paryż Palais des Congrès Denise Fabre
Léon Zitrone

Nagrody im. Marcela Bezençona

Nagrody im. Marcela Bezençona – trofea dla najlepszych konkurencyjnych piosenek w finale, które zostały po raz pierwszy rozdane podczas 47. Konkursu Piosenki Eurowizji zorganizowanego w Tallinnie w Estonii. Pomysłodawcami nagrody byli: Christer Björkman (reprezentant Szwecji w 1992 roku, obecny Szef Delegacji Szwecji) oraz Richard Herrey (członek szwedzkiego zespołu Herreys, który wygrał Konkurs Piosenki Eurowizji 1984). Statuetka nosi nazwisko twórcy Konkursu Piosenki Eurowizji – Marcela Bezençona[7].

Nagrody przyznawane są w trzech kategoriach[7]:

  • Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze)
  • Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu)
  • Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie)

Spis poniżej uwzględnia francuskich zdobywców Nagrody im. Marcela Bezençona[7].

Nagroda Dziennikarzy

Rok Piosenka Wykonawca
2002 „Il faut du temps” Sandrine François
2018 „Mercy” Madame Monsieur
2021 „Voilà” Barbara Pravi

Nagroda Artystyczna

Rok Piosenka Wykonawca
2009 „Et s’il fallait le faire” Patricia Kaas
2021 „Voilà” Barbara Pravi

Nagroda Kompozytorów

Rok Piosenka Wykonawca Autor(zy)
2011 „Sognu” Amaury Vassili Daniel Moyne (m),
Quentin Bachelet (m),
Jean-Pierre Marcellesi (t),
Julie Miller (t)

Uwagi

  1. ↑ Była to jedyna edycja konkursu, kiedy poszczególne kraje wystawiały po dwie propozycje w rywalizacji o Grand Prix.
  2. ↑ Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.
  3. ↑ Podczas imprezy w 1996 roku zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale widowiska. Etap eliminacyjny nie był transmitowany w telewizji ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.
  4. ↑ „Wielka Czwórka” (od 2011 „Wielka Piątka”) to grupa państw, która wpłaca największe składki członkowskie do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), z tego względu ma rokrocznie zagwarantowany udział w finale widowiska. Do grupy tych państw należą: Wielka Brytania, Francja, Hiszpania, Niemcy oraz (od 2011) Włochy.
  5. ↑ „Wielka Piątka” to grupa państw, która wpłaca największe składki członkowskie do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), z tego względu ma rokrocznie zagwarantowany udział w finale widowiska. Do grupy tych państw należą: Wielka Brytania, Francja, Hiszpania, Niemcy oraz Włochy.

Przypisy

  1. ↑ France in the Eurovision Song Contest. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
  2. ↑ Eurovision Song Contest 1974. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
  3. ↑ Eurovision Song Contest 1982. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
  4. ↑ Eurovision Song Contest 1999. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
  5. ↑ Sietse Bakker: 43 nations on 2011 participants list!. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv, 2010-12-31. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
  6. ↑ Points to and from FRANCE. [w:] Eurovision Covers [on-line]. eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  7. ↑ a b c Marcel Bezençon Award – an introduction. [w:] Pop Light [on-line]. poplight.zitiz.se. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne

  • Oficjalna strona konkursu
  • p
  • d
  • e
Reprezentanci Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji