Giuseppe Cambini : Życiorys, Twórczość, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Giuseppe Cambini

Imię i nazwisko

Giuseppe Maria Gioacchino Cambini

Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1746
Livorno

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

29 grudnia 1825
Bicêtre

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Maria Gioacchino Cambini (ur. 13 lutego 1746 w Livorno, zm. 29 grudnia 1825 Bicêtre koło Paryża^[1]^[2]) – włoski kompozytor.

Życiorys

O jego wczesnym życiu brak bliższych informacji^[1]^[2], a wiele z nich ma charakter ciężkiej do zweryfikowana anegdoty^[3]. Kompozytor miał być na przykład, po nieudanym przedstawieniu operowym w Neapolu w 1766 roku, porwany wraz z narzeczoną przez piratów i wykupiony z niewoli przez bogatego weneckiego kupca^[3]. Być może studiował u Filipo Manfrediego^[3] i Francesco Onofrio Manfrediniego^[2]. Na początku lat 70. XVIII wieku przybył do Paryża, gdzie występował jako skrzypek w Concert Spirituel^[2] i w 1773 roku opublikował swój pierwszy zbiór kwartetów smyczkowych^[2]. W 1778 roku poznał przebywającego z wizytą w Paryżu W.A. Mozarta, który pochlebnie wyrażał się o jego twórczości^[1].

Odniósł sukces jako kompozytor operowy^[1]. W latach 1788–1791 był kierownikiem Théâtre des Beaujolais, a 1791–1794 Théâtre Louvois^[1]. Po 1795 roku jego muzyka straciła na popularności, a sam Cambini poświęcił się działalności pedagogicznej^[3]. W 1804 roku współpracował z Allgemeine musikalische Zeitung^[1]. W latach 1810–1811 był współredaktorem czasopisma muzycznego Tablettes de Polymne^[1]. Nie wiadomo nic na temat schyłkowego okresu jego życia^[3].

Twórczość

Wśród zachowanych dzieł Cambiniego znajduje się 14 oper do tekstów w języku francuskim, pięć mszy, cztery oratoria, Miserere, 82 symfonii koncertujących, 25 okolicznościowych hymnów napisanych w okresie rewolucji francuskiej, 14 koncertów, 6 symfonii, 114 kwintetów smyczkowych, 149 kwartetów smyczkowych, 104 tria, 212 dua i 30 sonat^[3]. Jest także autorem rozprawy Nouvelle méthode théorique et pratique pour le violon (Paryż, ok. 1795)^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 18. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 131. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 109–110. ISBN 978-0-8108-7183-0.