Gołąbek gorzkomigdałowy

Gołąbek gorzkomigdałowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	gołąbkowce
Rodzina	gołąbkowate
Rodzaj	gołąbek
Gatunek	gołąbek gorzkomigdałowy
Nazwa systematyczna
Russula grata Britzelm. Botan. Centralbl. 54(4): 100 (1893)
Synonimy
Russula laurocerasi
Zasięg
Zasięg w Europie
Multimedia w Wikimedia Commons

Gołąbek gorzkomigdałowy (Russula grata Britzelm.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1893 r. Max Britzelmayr w Niemczech. Ma 7 synonimów, m.in. Russula laurocerasi Melzer 1920^[2].

Polską nazwę nadała Alina Skirgiełło w 1991 r.^[3]

Morfologia

Kapelusz

O średnicy 2,5–8 cm, początkowo półkulisty, szybko wypłaszczający się, w końcu nieco wklęsły. Powierzchnia po deszczu lepka, o barwie od ochrowej do umbrowej, na środku ciemniejsza, czasami silnie rdzawo nabiegła, przez co podobna do gołąbka śmierdzącego (Russula foetens). Brzeg ostry, delikatnie karbowany i promieniście gruzełkowaty^[4].

Trzon

Wysokość 2,5–6,5 cm, grubość 0,2–2 cm, cylindryczny, początkowo watowaty, potem komorowaty. Powierzchnia ochrowocielista, u starszych okazów dołem rudawa^[4].

Blaszki

Dosyć gęste, kruche, przy brzegu ostre, przy kapeluszu zwężające się, czasem rozwidlone, jasnokremowe z nielicznymi, ochrowymi plamami^[4].

Miąższ

Cienki, dość jędrny, biały, tylko u podstawy trzonu ciemnordzawy. Nie zmienia barwy po zgnieceniu czy przecięciu. Ma zapach gorzkich migdałów, smak ostry lub nieprzyjemny^[4].

Wysyp zarodników

Jasnokremowy^[4].

Cechy mikroskopowe

Podstawki 42–75 × 11,5–14,5 µm. Bazydiospory grzybów rosnących w Polsce mają wymiary 9–10 × 9 µm, Henri Charles Louis Romagnesi podał 7–8,7 × 7–7,5 µm. Są kuliste o brodawkowato-grzebieniastej ornamentacji, przy czym grzebienie czasami są rozgałęzione i oskrzydlone, słabo amyloidalne, z dosyć dużą łysinką. Cystydy o długości do 125 µm o szczycie zakończonym kończykiem lub małym, kulistym rozdęciem. Dermatocystydy rzadko występujące, cylindryczne, o grubości 4–6 µm. W skórce występują rozgałęzione, dość grube strzępki, rozgałęzione włoski i nieliczne strzępki mleczne^[4].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej i Środkowej, w Europie i Azji^[5]. W Polsce Władysław Wojewoda w 2003 r. przytoczył wiele stanowisk z uwagą, że prawdopodobnie nie jest rzadki i nie jest zagrożony^[3].

Naziemny grzyb mykoryzowy występujący w lasach liściastych i mieszanych, pod dębami, bukami, grabami i lipami^[3].

Grzyb niejadalny z powodu nieprzyjemnego zapachu i smaku^[6].

Przypisy