Gończy z Nivernais
 Griffon nivernais | |
| Inne nazwy | Griffon Nivernais, Chien de Pays, Szorstkowłosy gończy z Nivernais |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | Francja |
| Wymiary | |
| Wysokość | 53–62 cm |
| Masa | 23–25 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa VI, Sekcja 1, |
| UKC | Grupa 2 – Scenthound |
| Wzorce rasy | |
| |
Gończy z Nivernais – rasa psa, należąca do grupy psów gończych, i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny
 | Ta sekcja od 2014-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. |
Griffon nivernijski pochodzi od dawnych celtyckich psów gończych „Ségusiens”, które były używane do polowań przez Galów w okresie podboju Galii. Następnie psy te były krzyżowane z psami sprowadzonymi z wypraw krzyżowych przez Świętego Ludwika, a z krzyżówek tych otrzymano Szare psy św. Ludwika – „Chiens Gris de Saint Louis”, uważane dzisiaj za bezpośrednich przodków griffona nivernijskiego. Były one duże, szybkie i wytrwałe, trudne w dyscyplinie, i zajadłe. Szary pies św. Ludwika używany przede wszystkim do polowań na dziki i wilki był bardzo popularny przez 200 lat aż do panowania Ludwika XI, lecz został opuszczony na korzyść białych psów królewskich – „Chien Blanc”. Jednak niektórzy hodowcy z Nivernais nadal trzymali te psy, aż do czasu rewolucji francuskiej, gdy wydawało się, że rasa zniknęła. Sto lat później ostatni przedstawiciele szarych psów były prawdopodobnie krzyżowane z Griffons de Bresse. Pod koniec XIX i na początku XX wieku Griffon Nivernais otrzymał krew Foxhounda i Vendéen poprawiając swoją wielkość i prędkość. Mieszańce Vendéen z Nivernais zwłaszcza krzyżowane z Psem Świętego Huberta dały początek rasie Otterhound, którą ponownie wykorzystano dla griffona nivernijskiego.
Wygląd
Pysk długi i szeroki, długie uszy, zbliżone kształtem do stożka.
Szata jest długa, twarda i szorstka w dotyku, sprawia wrażenie „rozczochranej”.
Umaszczenie jest najczęściej szare lub płowe, może być też złote.
Zachowanie i charakter
Niektóre cechy jego charakteru są zrozumiałe przez styl w jakim poluje. Jest to pies dość uparty, zajadły, niezależny i trudny do dużego, grupowego polowania. Wielokrotnie dowiódł swojego sprytu i zaangażowania przez co może być swobodnie używany w małych grupach. Ma ogromną siłę przebicia, jest odporny na trudne warunki pogodowe i terenowe. Wykorzystywany do polowania na dziki, gdzie ryzyko wzbudza jego agresję. Może być trudny do poskromienia w młodym wieku, ale są to psy inteligentne, ich bezgraniczna pasja do polowania w połączeniu z silnym charakterem wymaga zdecydowanego, spokojnego zachowania.
Użytkowość
Pies przeznaczony przede wszystkim do polowania na dziki.
Przypisy
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 267.
Bibliografia
- David Alderton "Psy", Wiedza i życie, Warszawa 2006
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
