Henri-Joseph Rigel : Życiorys, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Henri-Joseph Rigel

Imię i nazwisko

Heinrich Joseph Riegel

Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1741
Wertheim

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

2 maja 1799
Paryż

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycystyczna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Henri-Joseph Rigel, właśc. Heinrich Joseph Riegel^[1] (ur. 9 lutego 1741 w Wertheim, zm. 2 maja 1799 w Paryżu^[1]^[2]^[3]^[4]) – francuski kompozytor pochodzenia niemieckiego.

Życiorys

Był synem Georga Caspara Riegela, zarządcy księcia Löwensteina^[4]. Uczył się w Stuttgarcie u Niccolò Jommellego oraz przypuszczalnie w Mannheimie u Franza Xavera Richtera^[1]^[2]^[3]^[4]. Około 1767 roku osiadł w Paryżu^[1]^[2]^[3]^[4]. W latach 1783–1788 pisał kompozycje na potrzeby Concert Spirituel^[1]^[4]. Zajmował się też działalnością wydawniczą^[4]. Uczył solfeżu w École Royale de Chant, a po jej przekształceniu w 1795 roku w Konserwatorium Paryskie został wykładowcą gry fortepianowej^[3]^[4].

Był jednym z pierwszych kompozytorów tworzących utwory na fortepian z towarzyszeniem orkiestry^[1]. Jego sonaty fortepianowe mają budowę 2- lub 3-częściową^[4]. W niektórych wprowadzał w partii fortepianu efekty naśladujące brzmienie orkiestry, m.in. powtarzalne akordy w obu rękach w początkowych i końcowych fragmentach części^[4]. Symfonie Rigla mają konstrukcję 3-częściową, o następstwie części szybka–wolna–szybka, bez menueta^[4]. Pisał także opery komiczne w typie niemieckiego singspielu, m.in. Le Savetier et le financier (1778), L’Automate (1781), Rosanie (1780), Blanche et Vermeille (1781), Lucas et Babet (1787), Les Amours du Gros-Caillou (1786), Alix de Beaucaire (1791)^[1].

Jego synem był kompozytor Henri-Jean Rigel^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2986. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 472. ISBN 978-0-8108-7183-0.
↑ ^a ^b ^c ^d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 746–747. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 396–397. ISBN 978-83-224-0837-7.