Henryk Gliszczyński
kapitan taborów | |
Pełne imię i nazwisko | Henryk Antoni Gliszczyński |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 6 czerwca 1893 |
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Henryk Antoni Gliszczyński (ur. 6 czerwca 1893 w Strzemieszycach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan taborów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 6 czerwca 1893 w Strzemieszycach, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej, w rodzinie Maksymiliana i Marii z Halaczków[1][2].
W trakcie studiów w Moskwie został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front. W 1915 ranny pod Grodnem. W 1916 r. ukończył szkołę oficerską w Pskowie i został przydzielony do 1 pułku strzelców rosyjskich. Ponownie ranny 4 kwietnia 1916 r. pod Dyneburgiem. Po wyjściu ze szpitala skierowany do 243 batalionu zapasowego w Kazaniu, następnie wysłany na front w Rumunii. Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) 29 listopada 1917 wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich dowodzonej przez Lucjana Żeligowskiego. Po bitwie pod Kaniowem wzięty do niewoli niemieckiej. Uciekł z pociągu wiozącego do obozu, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od 1919 roku służył w Wojsku Polskim, został przydzielony do 19 pułku strzelców pieszych, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 4 pułku strzelców podhalańskich. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy.
W 1925 roku został ponownie powołany do wojska i ponownie zweryfikowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 maja 1925 roku. Został przydzielony do 25 pułku piechoty w Piotrkowie. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów taborowych z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w 25 pp[3].
W kampanii wrześniowej oddelegowany z 40 pułku piechoty, pracował w Oddziale II Sztabu Głównego WP. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w masowym grobie w Piatichatkach. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[2].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był żonaty, miał dwie córki: Julittę (ur. 6 lipca 1924) i Zofię (ur. 14 czerwca 1925)[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1908[1] – 17 maja 1921[6]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[7]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[7]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[7]
- Medal Zwycięstwa[7]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 135.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 151.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 997.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
- Gliszczyński Henryk Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.82-7814 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-31].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 386, 485;
- Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 41, 214;
- Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 57, 555;
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.