Hilaire Belloc

Hilaire Belloc

Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1870 La Celle
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1953 Guildford
Język	angielski
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Hilaire Joseph Pierre Belloc (ur. 27 lipca 1870 w La Celle koło Paryża, zm. 16 lipca 1953 w Guildford) – pisarz angielski pochodzenia francuskiego, przedstawiciel nurtu katolickiego w literaturze angielskiej^[1]. Młodszy brat pisarki Marie Belloc Lowndes^[2].

Życiorys

Jego matka Elżbieta Rayner Parkes (1829-1925) była pisarką i prawnuczką angielskiego chemika Josepha Priestleya. W 1867 roku wyszła za mąż za prawnika Louisa Belloca, syna francuskiego malarza Jean Hilaire'a Belloca. W 1872 roku, pięć lat po ich ślubie, Louis zmarł. Wdowa z dziećmi powróciła do Anglii.

Po zdobyciu wykształcenia w szkole Johna Henry’ego Newmana w Edgbaston, Birmingham, Belloc odbył służbę wojskową jako obywatel francuski, w pułku artylerii w pobliżu Toul^[3] w 1891 roku. Po służbie wojskowej Belloc przystąpił do Balliol College w Oksfordzie^[1], jako stypendysta historii. Po uzyskaniu dyplomu z wyróżnieniem w historii, nigdy nie stracił miłości do Balliol, co ilustruje jego wiersz, "Balliol mnie, Balliol karmiła mnie / Cokolwiek nie dała mi jeszcze raz". W 1896 roku ożenił się z Elodie Hogan, rodowitą Amerykanką^[3]. W 1902 naturalizował się w Wielkiej Brytanii^[1]. W 1906 roku kupił ziemię i dom o nazwie King’s Land w Shipley, West Sussex, gdzie zamieszkał z rodziną. Elodie i Belloc mieli pięcioro dzieci. Elodie zmarła w 1914^[3] w wyniku powikłań z grypy. Belloc nosił po niej żałobę do końca życia, zachowując jej pokój dokładnie takim, jakim go zostawiła, umierając^[4]. W latach 1906-1910 poeta był członkiem brytyjskiego parlamentu^[1].

Jego syn Ludwik został zamordowany w 1918 roku podczas służby w Royal Flying Corps w północnej Francji^[1]. Belloc umieścił tablicę pamiątkową w katedrze, w niedalekim Cambrai. Znajduje się w tej samej części katedry, co słynna ikona Matki Bożej z Cambrai.

Belloc doznał udaru mózgu w 1941 roku i nigdy już nie odzyskał pełni sił^[4]. Zmarł w dniu 16 lipca 1953 w Guildford, Surrey, w wyniku upadku jakiego doznał na terenie swojej posiadłości. Pochowany został w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w West Grinstead^[4], gdzie regularnie chodził na nabożeństwa. Ceremonię pogrzebową sprawował ks. Ronald Knox^[4].

Poglądy

Z wykształcenia był historykiem^[1]. Zaprzyjaźniony był z Gilbertem Chestertonem^[1], z którym wspólnie publikował i występował przeciwko m.in. George’owi Bernardowi Shawowi i Herbertowi Wellsowi^[1]. Najprawdopodobniej przyczynił się do konwersji Chestertona na katolicyzm^[3]. Jego poglądy były uznawane za kontrowersyjne^[5]. On jednak nic sobie nie robił z opinii innych^[3]. Był krytycznie nastawiony do idei zarówno kapitalistycznych, jak i socjalistycznych, odrodzenie współczesnego mu społeczeństwa widział w powrocie do katolicyzmu i myśli średniowiecznej. Był jednym z twórców dystrybucjonizmu.

Twórczość

Belloc był autorem 153 książek^[4], m.in. szkiców podróżniczych (The Path to Rome, 1902, powieść autobiograficzna), powieści politycznych (Emmanuel Burden, 1904; A Change in the Cabinet, 1909).

Do pism historyczno-politycznych o kierunku nacjonalistyczno-katolickim: „A General Sketch of the European War” (1915—16, 2 cz.), „Europe and the Faith” (1920), „The Jews” (1922), „How the Reformation Happened” (1928), „A History of England” (1925 n., 5 t.),

Belloc był autorem książek biograficznych^[6]: Dantona, RobesPierre’a, Napoleona (1932), Cromwella (1931), „Joan of Arc” (1929), „Survivals and New Arrivals” (1929), „Wolsey” (1930), „Richelieu” (1930), „Cranmer” (1931), „The Post-Master General” (1932), „Charles the First” (1933).

Do jego poezji należą: „The Bad Child's Book of Beasts” (1896), „Collected Poems” (1924). Był autorem satyr: (np. „The Mercy of Allah”, 1922). Wyrazem jego katolickiego światopoglądu jest Ballada do Matki Boskiej Częstochowskiej^[4], przełożona na język polski przez Jerzego Pietrkiewicza^[7]. Jego najpopularniejszym wierszem jest zapewne Tarantella^[6], napisana dla Mirandy Mackintosh^[8]. Pisał również poezje i utwory dla dzieci^[4]. Studia o nim: Władysław Tarnawski „Z Anglii współczesnej” (1926).

Papież Pius XI odznaczył Belloca Krzyżem Wielkim Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego w uznaniu jego zasług dla katolicyzmu^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Anthony Cooney, Hilaire Belloc 1870-1953.
• Frederick D. Wilhelmsen, Hilaire Belloc: Defender of the Faith.

Linki zewnętrzne

• Książki i artykuły Hilaire Belloca na stronie Internet Archive
• Artykuły publicystyczne Hilaire Belloca w tłumaczeniu na język polski