Horodyszcze (wieś w rejonie pińskim)

Ten artykuł dotyczy wsi na Białorusi w rej. pińskim obw. brzeskiego. Zobacz też: inne miejscowości o takiej nazwie.
Horodyszcze
Гарадзішча
Ilustracja
Widok wsi
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

piński

Sielsowiet

Horodyszcze

Populacja (2009)
• liczba ludności


284

Nr kierunkowy

+375 165

Kod pocztowy

225731

Tablice rejestracyjne

1

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Horodyszcze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Horodyszcze”
Ziemia52°09′50″N 26°16′20″E/52,163889 26,272222
Multimedia w Wikimedia Commons

Horodyszcze (błr. Гарадзішча; ukr. Городище; ros. Городище) – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, położona nad jeziorem Horodyszcze.

Historia

W XVII wieku kasztelan trocki Jan Karol Kopeć ufundował we wsi kościół i klasztor opactwa benedyktynów, sprowadzonych z Monte Cassino. W drugiej połowie XVIII wieku opatem klasztoru został o. Mikołaj Stanisław Kieszkowski, który doprowadził do budowy murowanego kościoła i budynków klasztornych i napisał tu swą rozprawę teologiczną „Forma Gregis Pastor...”[1][2]. W 1843 fundusze przeszły na własność rządu, a w 1864 klasztor został zamknięty. Klasztor posiadał majątki: Kupiatycze, Soszno, Wólka, Biała, Ciołkowicze i znaczne kapitały. Horodyszcze z murami klasztornymi z kościołem i wioską Soszno nabył od rządu rzeczywisty radca stanu De la Gardie prezydent izby skarbowej mińskiej za kilka tysięcy rubli srebrnych, wypłacanych w ratach w ciągu kilkunastu lat. Samo jezioro i karczma w Horodyszczu dawała mu 1000 rubli srebrnych rocznego dochodu. W XIX wieku Horodyszcze były jedyną wsią katolicką w powiecie pińskim ówczesnej guberni mińskiej. Była tu parafia dekanatu pińskiego z filiami: Łunin, Pohost, Soszno, Bohdanówka i kaplicą Płoskinie[3].

3 lipca 1919 trzy łodzie motorowe przeprowadziły rajd rzeką Jasiołdą. Na jednej z łodzi znajdował się pluton 34 pp pod dowództwem chorążego Andrzeja Baja, który pod nieprzyjacielskim ogniem desantował się i zdobył Horodyszcze, co następnie umożliwiło zajęcie, ważnego ze względów komunikacyjnych, Łunińca[4]. Na pamiątkę tych wydarzeń 3 lipca ogłoszono Świętem Flotylli Rzecznej[5].

W 1941 r. w lesie w pobliżu wsi Wólka Horodyszczańska odkryto zbiorowy grób 53 więźniów więzienia w Pińsku zamordowanych przez NKWD[6].

  • Galeria
  • Kościół św. Anny na obrazie Napoleona Ordy
    Kościół św. Anny na obrazie Napoleona Ordy
  • Zabudowa wsi w 1936 r.
    Zabudowa wsi w 1936 r.
  • Zagroda, około 1936
    Zagroda, około 1936
  • Kościół w 1936 r.
    Kościół w 1936 r.
  • Szkoła i dom wycieczkowy, 1936
    Szkoła i dom wycieczkowy, 1936
  • Dom turysty w 1938 r.
    Dom turysty w 1938 r.

Zobacz też

  • Horodyszcze - sąsiednie osiedle o tej samej nazwie

Przypisy

  1. ↑ Chwaliszewski M., Żywot i cuda wielebnego Sługi Bożego O. Bernarda z Wąbrzeźna..., Poznań 1881, s. 197-209
  2. ↑ Komenda i jej przezwyciężenie (wiek XVII do XVIII) [online], 13 stycznia 2017 [dostęp 2024-08-08]  (pol.).
  3. ↑ Horodyszcze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 401 ., znaczenie 6.
  4. ↑ Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 7-9.
  5. ↑ Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 49.
  6. ↑ AleksyA. Dubrowski AleksyA., Niewypłakane łzy, „Echa Polesia” (3(27)), 2010, s. 64-65 [dostęp 2020-11-03]  (pol.).

Bibliografia

  • Karol Taube, Olgierd Żukowski: Zarys historii wojennej flotyll rzecznych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Horodyszcze (6), pow. piński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 144 .
  • Horodyszcze na mapie WIG
  • Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona