Igła w Osterwie
 Igła w Osterwie widoczna znad Popradzkiego Stawu | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Położenie | powiat Poprad | ||
| Pasmo | Tatry Wysokie, Karpaty | ||
| Wysokość | 1877 m n.p.m. | ||
| Wybitność | 25 m | ||
| Pierwsze wejście | 7 lipca 1904 | ||
Położenie na mapie Tatr  | |||
Położenie na mapie Karpat  | |||
 49°08′54,2″N 20°05′04,8″E/49,148389 20,084667 | |||
| |||
Igła w Osterwie (słow. Ihla v Ostrve, niem. Elisenturm, węg. Erzisketorony) – smukła skalna igła o wysokości 1877 m n.p.m.[1] (według wcześniejszych pomiarów ok. 1890 m n.p.m.[2][3] lub 1872 m[4]) położona w zachodnich stokach masywu Osterwy opadających w kierunku Doliny Mięguszowieckiej w słowackiej części Tatr Wysokich. Igła w Osterwie znajduje się w górnej części żebra skalnego, które opada na zachód spod masywu Osterwy (dokładnie Zadniej Osterwy). Od wierzchołka Zadniej Osterwy jest ona oddzielona Wyżnim Siodełkiem pod Igłą, a od sąsiadującej z nią na północnym zachodzie Małą Igłą w Osterwie oddziela ją Niżnie Siodełko pod Igłą. Na wierzchołek Igły w Osterwie nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest ona popularnym szczytem wspinaczkowym uczęszczanym przez taterników w celach treningowych.
Polskie i słowackie nazewnictwo Igły w Osterwie pochodzi bezpośrednio od Osterwy, natomiast nazwa niemiecka (Elisenturm) i jej węgierska kalka (Erzisketorony) zostały nadane przez Ernsta Dubkego (pierwszego zdobywcę) na część jego żony.
Historia
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Ernst Dubke i Johann Franz (senior), 7 lipca 1904 r. – letnie,
- Oskar E. Meyer wraz z żoną, 30 marca 1913 r. – zimowe[2].
Przypisy
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online] .
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 108-114.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
Bibliografia
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
