Ignacy Sadowski

Ignacy Witold Sadowski
„Mefisto”, „S. Orwid”, „Wardawa”, „Witold”, „Władysław”, „Zenon”
ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 października 1877
Górki

Data i miejsce śmierci

15 maja 1945
Góry

Przebieg służby
Lata służby

1898–1899 i 1914–1928

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

27 Pułk Piechoty
18 Pułk Piechoty
63 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Ignacy Witold Sadowski h. Lubicz, ps. „Mefisto”, „S. Orwid”, „Wardawa”, „Witold”, „Władysław”, „Zenon” (ur. 11 października 1877 w majątku Górki, zm. 15 maja 1945 w Górach) – polski inżynier, członek Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Ignacy Witold Sadowski urodził się 11 października 1877 roku w majątku Górki, w powiecie brzeskim, w rodzinie Władysława i Jadwigi z Szuksztów[1]. Ukończył szkołę średnią w Libawie, złożył I egzamin państwowy i uzyskał absolutorium na wydziale chemicznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1900–1914 działacz PPS, w latach 1904–1905 w Organizacji Wojskowej „Nieprzejednani”, w 1905 roku w Organizacji Spiskowo-Bojowej. Skazany na 15 lat katorgi i dożywotnie osiedlenie na Syberii. Po ucieczce w 1912 roku działał w Związku Strzeleckim[2].

Od sierpnia 1914 żołnierz 1 pułku piechoty I Brygady Legionów. 29 września 1914 roku został mianowany podporucznikiem[3]. W grudniu 1914 roku został ranny w bitwie pod Łowczówkiem[4]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5]. 23 września 1920 roku został odkomenderowany z 36 pułku piechoty Legii Akademickiej do Centralnej Szkoły Podoficerów w Biedrusku na stanowisko dowódcy[6]. 27 września 1920 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Wielkopolską Szkołę Podoficerów Piechoty Nr 2, a w listopadzie 1920 roku przeniesiona do Grudziądza, gdzie w lutym 1922 roku otrzymała nazwę Centralna Szkoła Podoficerów Piechoty Nr 2. W następnym roku kierowana przez niego szkoła została ponownie przemianowana na Centralną Szkołę Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 2. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 202. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów[7]. Z dniem 15 sierpnia 1923 roku został mianowany szefem Wydziału Piechoty w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 grudnia 1923 roku został przeniesiony do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko dowódcy pułku[9]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 12 grudnia 1925 roku został przeniesiony do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko dowódcy pułku. 21 sierpnia 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy pułku[11]. Z dniem 31 marca 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W tym samym roku mieszkał w Warszawie[13].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].

Od 28 lipca 1917 roku był mężem Hanny Łukowskiej[2].

Zmarł 15 maja 1945 roku w Górach. Został pochowany na cmentarzu w Promnej[1].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b iPSB ↓.
  2. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 269. [dostęp 2021-09-26].
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 12.
  4. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 597.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920 roku, s. 1040.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 543.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 6 grudnia 1923 roku, s. 698.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 269.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
  13. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 842.
  15. ↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ Zasłużeni dla niepodległości RP otrzymali odznaczenia. prezydent.pl, 2019-07-12. [dostęp 2019-09-04].
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu wyszkolenia wojskowego”.

Bibliografia

  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Alicja Pacholczykowa: Ignacy Witold Sadowski. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2017-10-28].
  • Ignacy Witold Sadowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-29)].