Józef Paszkiewicz
major artylerii | |||
Data i miejsce urodzenia | 12 lutego 1898 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1919–1940 | ||
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego | ||
Jednostki | 55 Poznański pułk piechoty | ||
Stanowiska | dowódca baterii, kwatermistrz pułku | ||
Główne wojny i bitwy | powstanie wielkopolskie | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Józef Konrad Paszkiewicz (ur. 12 lutego 1898 w Czapurach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Józef Paszkiewicz urodził się 12 lutego 1898 w Czapurach[1], w rodzinie Wojciecha i Marii z Heigelmanów. W latach 1904–1915 uczył się w Poznaniu i tam zdał maturę. W 1906 uczestniczył w strajku szkolnym, był członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1915–1916 służył w armii niemieckiej, po czym przez dwa lata studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie[2]. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim[2]. Na początku 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na froncie ukraińskim i w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 55 Poznańskiego pułku piechoty[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1926 został przeniesiony z 55 pułku piechoty do 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie, gdzie do 1935 był dowódcą baterii. 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 64. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 1935 został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[2]. Do 30 sierpnia 1939 był II zastępcą dowódcy (kwatermistrzem) 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu. 30 sierpnia objął dowództwo Oddziału Zbierania Nadwyżek 31 pal. W czasie mobilizacji w 1939 został mianowany dowódcą Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 4 września na czele oddziału wyruszył do Piotrkowa Kujawskiego skąd transportem kolejowym miał być przewieziony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 6 września podjął decyzję o skierowaniu oddziału do Chełma w dwóch rzutach: kolejowym oraz na podwodach i na rowerach. Sam wyjechał samochodem z Piotrkowa do Chełma po rozkazy. 19 września w rejonie Łucka dostał się do sowieckiej niewoli[3].
Józef Paszkiewicz w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4655 (1922)[5]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 3 i 4 w 1921)[6]
- Medal Niepodległości (16 marca 1933)[7]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko Białoruskiego
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
- Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-05] .
- ↑ a b c d Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 214.
- ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 40.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 105
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 75)
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 400. [dostęp 2014-04-12].
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 281, 450.
- Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 391, 479.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 196, 685.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Piotr Zarzycki: 31 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-15-6.