Józef Weisbach
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 8 października 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 28 kwietnia 1971 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 4 Pułk Piechoty Legionów, |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska (walki o Przemyśl, obrona Lwowa), |
Odznaczenia | |
Józef Karol Weisbach, także Wejsbach[1] (ur. 8 października 1899 w Nisku, zm. 28 kwietnia 1971 w Chicago) – major piechoty Wojska Polskiego, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
Urodził się 8 października 1899 w Nisku na obszarze Małopolski Wschodniej[2][3]. W 1914 ukończył chlubnie IV klasę w C. K. Gimnazjum w Dębicy[4]. U kresu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego, w listopadzie 1918 brał udział zarówno w walkach o Przemyśl i w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2][3]. Później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920[3]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922[5][6][7]. W latach 20. był oficerem 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach[8][9]. W tym czasie w 1923 jako oficer nadetatowy był przydzielony do sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów także w Kielcach[10]. W 1928 był przydzielony z kieleckiego pułku „czwartaków” do Korpusu Ochrony Pogranicza[11]. Przez kilka lat służył w batalionie KOP „Ostróg” w Ostrogu[12], w ramach którego do 27 listopada 1928 był dowódcą 1 kompanii granicznej KOP „Kurhany”[13] . Następnie został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[14]. W 1932 był oficerem 17 pułku piechoty w Rzeszowie[15]. W 1938 został szefem Wydziału Szkolenia Komendy Naczelnej Legii Akademickiej w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego i pozostawał na tym stanowisku co najmniej do marca 1939[16][3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17].
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą I batalionu macierzystego 17 pułku piechoty[18]. Został ranny i wzięty do niewoli przez Niemców, po czym do 1945 był osadzony w Oflagu VII A Murnau[3][19]. Po uwolnieniu w 1945 pełnił stanowisko kierownika Referatu Kulturalno-Oświatowego w Polskim Ośrodku Wojskowym w Langwasser k. Norymbergi[2][3]. Później był oficerem 2 Korpusu Polskiego, stacjonującego we Włoszech[3]. Po wojnie został awansowany na stopień podpułkownika[9].
Od 1949 przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych[3]. Działał w środowisku kombatanckim oraz w redakcji czasopisma „Ameryka-Echo”[9]. Był członkiem Instytutu Piłsudskiego w Ameryce[2][20] (należała do niego także Jadwiga Weisbach)[21]. Zajmował się pisarstwem[2]. W ostatnich latach życia przygotował cztery gotowe do druku maszynopisy[2]. Dwa z nich dotyczyły osoby Józefa Piłsudskiego, w tym ostatnie dzieło było obszernym zapisem relacji i ocen o Marszałku[9]. Działał w Kole Lwowian w Chicago[9]. Zmarł 28 kwietnia 1971 w Chicago[2][9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (przed 1923)
- Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi (5 kwietnia 1928)[23]
Twórczość
- Polski Ośrodek Wojskowy Langwasser koło Norymbergi: czerwiec 1945 – luty 1946 r. (1966)[2][24]
- Józef Piłsudski jakim był naprawdę (1967)[2]
- Legie Akademickie w niepodległej Polsce (1968)[2]
- Józef Piłsudski w relacjach i ocenach (1970)[2]
Przypisy
- ↑ Roczniki Oficerskie 1923, 1924 podały formę nazwiska Wejsbach. Roczniki Oficerskie 1928, 1932 podały formę nazwiska Weisbach.
- ↑ a b c d e f g h i j k Ś. p. płk Józef Weisbach. „Biuletyn”. Rok XXIX, s. 11, Marzec 1972. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce.
- ↑ a b c d e f g h Zespół archiwalny nr 164. Archiwum Józefa Weisbacha. pilsudski.org. [dostęp 2018-10-07].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Dębicy za rok szkolny 1913/14. Tarnów: 1914, s. 64.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 457.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 260.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 130.
- ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 19–20, s. 136, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 115, 134.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 150.
- ↑ Józef Weisbach. Święcicki, Nagórski, Pragier. Do redakcji „Wiadomości”. „Wiadomości”. Nr 19 (1101), s. 4, 7 maja 1967.
- ↑ Obsada oficerska bg „Ostróg” ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 79.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 444-445.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 33.
- ↑ Majka 1992 ↓, s. 43-44.
- ↑ Józef Weisbach. Głos z „czasu dokonanego”. Do redaktora „Wiadomości”. „Wiadomości”. Nr 39 (861), s. 6, 39 września 1962.
- ↑ Zmarli członkowie Instytutu. „Biuletyn”. Rok XXIX, s. 11, Marzec 1972. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce.
- ↑ Członkowie rzeczywiści. „Biuletyn”. Rok XXIX, s. 10, Marzec 1972. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 81, poz. 127 „za zasługi w służbie granicznej” - jako porucznik Józef Weissbach.
- ↑ Polski Ośrodek Wojskowy Langwasser koło Norymbergi: czerwiec 1945 - luty 1946 r. books.google.pl. [dostęp 2018-10-07].
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Ostróg” w latach 1927–1934 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
- Jerzy Majka: 17 pułk piechoty. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-21-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.