Jan Oberfeld

Jan Oberfeld

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1896 Płock
Data i miejsce śmierci	1942 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1942
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	52 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Oberfeld (ur. 31 sierpnia 1896 w Płocku, zm. w 1942 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 31 sierpnia 1896 w Płocku w rodzinie Rudolfa (Chaima Rubina) (1859–1933), adwokata i Franciszki z Bernsztajnów^[1][2][3][4].

Od kwietnia 1915 w II Brygadzie Legionów, gdzie został przydzielony do V batalionu 7 pułku piechoty Legionów Polskich. Za udział w walkach pod Radawczykiem w 1915 odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym w 1917 internowany w Szczypiornie i Łomży. W marcu 1918, po zwolnieniu z internowania, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Płocku, a później w Warszawie^[5].

W listopadzie 1918 wstąpił do 1 pułku polowej artylerii lekkiej, gdzie objął stanowisko instruktora, brał też udział w walce pod Lwowem^[6].

Do 1922 jako d-ca kompanii 25 batalionu Straży Celnej przemianowanego na 25 batalion Straży Granicznej. W tym samym roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie, w którym zajmował kolejne stanowiska: dowódcy plutonu, dowódcy kompanii, w zastępstwie dowódcy batalionu i dowódcy szkoły podoficerskiej^[6][7][4]. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, a z dniem 31 maja 1931 przeniesiony w stan spoczynku^[8][9]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Płock. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[10]. Mieszkał w Płocku przy pl. Kanonicznym 5, a w od 1937 w Warszawie przy ul. Chocimskiej 31 m. 7^[11].

W 1931 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[6]. Podczas kampanii wrześniowej brał udział w walkach obronnych w Warszawie. Włączył się w działalność ruchu oporu.

Pod koniec 1942 aresztowany przez gestapo, osadzony na Pawiaku i tam zamordowany. Miejsce pochówku nieznane^[4].

Był żonaty z Anielą z Markowiczów, dzieci nie miał^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6620^[4][12][13]
• Krzyż Niepodległości – 2 maja 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14][2][15]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”^[16][17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[18]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[18]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[18][19]

• Oberfeld Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2745 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-31].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.