Jean Laplanche

Ten artykuł od 2010-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jean Laplanche (ur. 21 czerwca 1924 w Paryżu, zm. 6 maja 2012 w Beaune)^[1] – francuski teoretyk psychoanalizy, znany z prac w dziedzinie teorii popędów, faz rozwoju psychoseksualnego, teorii uwiedzenia.

Życiorys

Dzieciństwo spędził w regionie Côte d'Or. W latach młodości działał w grupie Action catholique. W latach czterdziestych studiował filozofię w paryskiej École normale supérieure – jego mistrzami byli, m.in., Jean Hyppolite, Gaston Bachelard i Maurice Merleau-Ponty. W roku 1943 Laplanche przystąpił do ruchu oporu (Résistance). Był jednym ze współzałożycieli organizacji Socialisme ou Barbarie, niebawem wystąpił z niej jednak w związku z różnicą poglądów z Corneliusem Castoriadisem.

W latach 1946-1947 studiował na Harvardzie w Instytucie Stosunków Społecznych. To właśnie w owym czasie zaczął się poważnie interesować psychoanalizą. Po powrocie do Francji brał udział w seminariach Jacques’a Lacana – odbył u niego analizę szkolną. Po ukończeniu studiów medycznych sam zaczął praktykować jako analityk i przystąpił do International Psychoanalytical Association. W 1961 roku Daniel Lagache zaproponował mu objęcie stanowiska na Sorbonie. W tym samym roku Laplanche opublikował swoją pierwszą książkę. W 1969 roku został prezesem Association Psychanalytique de France – funkcję tę piastował do 1971 roku; zastąpił go wieloletni przyjaciel Jean-Bertrand Pontalis.

W 1986 roku został otrzymał profesurę honorową na uniwersytecie w Lozannie; w 1990 roku otrzymał tytuł Knight of Arts and Letters, w 1995 otrzymał Mary S. Sigourney Award.

Po wycofaniu z życia publicznego razem ze swą żoną Nadine prowadził winnicę Chateau de Pommard.

Zmarł 6 maja 2012 w szpitalu w Beaune w wyniku zwłóknienia płuc^[1].

Dzieła

W Polsce Jean Laplanche znany jest wyłącznie jako współautor (razem z Jean-Bertrandem Pontalisem) Słownika psychoanalizy, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, ISBN 83-02-06240-5.

• Hölderlin et la question du père, Paris, PUF, 1961.^[2] [1]; Hölderlin and the Question of the Father, with an introduction by Rainer Nägele, edited and translated by Luke Carson, Victoria (Canada), ELS Editions no. 97, 2007, ISBN 978-1-55058-379-3.
• Vocabulaire de la psychanalyse, Paris, PUF, 1967.
• Vie et mort en psychanalyse, Paris, Flammarion, 1970.
• Problématiques I: L'angoisse, Paris, PUF, 1980.
• Problématiques II: Castration-Symbolisations, Paris, PUF, 1980.
• Problématiques III: La Sublimation, Paris, PUF, 1980.
• Problématiques IV: L'inconscient et le ça, Paris, PUF, 1981.
• La pulsion pour quoi faire, Paris, APF, 1984.
• Fantasme originaire. Fantasmes des origines, origines du fantasme, Paris, Hachette 1985.
• Problématiques V: Le baquet, transcendance du transfert, Paris, PUF, 1987.
• Nouveaux fondements pour la psychanalyse, Paris, PUF, 1987.
• Traduire Freud, Paris, PUF, 1989.
• La révolution copernicienne inachevée, (Travaux 1967-1992), Paris, Aubier 1992.
• Le fourvoiement biologisant de la sexualité chez Freud, Paris, Les empêcheurs de penser en rond, 1993.
• Entre séduction et inspiration: l’homme, Paris, PUF, 1999.
• Le mur et l'arcade Paris, Flammarion, 2001.
• Problématiques VI: L'après-coup, Paris, PUF, 2005.
• Problématiques VII: Le fourvoiement biologisant de la sexualité chez Freud suivi de Biologisme et biologie, Paris, PUF, 2006.
• Sexual. La sexualité élargie au sens freudien 2000-2006, Paris, PUF, 2007.

Przypisy