Jef van Hoof
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 8 maja 1886 | ||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | flamandzkie | ||
| Data i miejsce śmierci | 24 kwietnia 1959 | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | kompozytor | ||
| |||
Jef van Hoof (ur. 8 maja 1886 w Antwerpii, zm. 24 kwietnia 1959 tamże[1][2]) – belgijski kompozytor.
Życiorys
Studiował w Koninklijk Vlaams Conservatorium w Antwerpii u Paula Gilsona, Jozefa Huybrechtsa i Lodewijka Mortelmansa[1][2]. W 1909 i 1911 roku zdobył belgijską Prix de Rome[1]. Dyrygował amatorskim chórem Kunst en Vermaak oraz zespołem instrumentów dętych w Antwerpii, grał też jako organista[1]. Od 1936 roku był nauczycielem harmonii w Koninklijk Vlaams Conservatorium, w latach 1942–1945 był jego dyrektorem[1].
Tworzył w stylistyce neoromantycznej[2]. Jego dorobek obejmuje m.in. 5 symfonii (I 1938, II 1941, III 1945, IV 1951, V 1956), opery Tycho-Brahe (1911), Meivuur (1916) i Jonker Lichthart (1928), ponadto liczne utwory chóralne, pieśni i utwory na fortepian[2]. Należy do najbardziej popularnych kompozytorów flamandzkich, sławę przyniosły mu liczne pieśni o tematyce narodowej i historycznej oraz pieśni patriotyczne, które weszły na stałe do lokalnego repertuaru[1].
