Jesús Balmori

Jesús Balmori

Imię i nazwisko	Jesús Balmori y Gonzalez-Mondragon
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia ok. 1886–1887 Manila
Data i miejsce śmierci	23 maja 1948 Manila
Narodowość	filipińska
Dziedzina sztuki	poezja, dramat, proza
Multimedia w Wikimedia Commons

Jesús Balmori y Gonzalez-Mondragon (ur. 10 stycznia ok. 1886^[1]–1887^[2] w Manili, zm. 23 maja 1948^[3] tamże) – filipiński poeta, dramaturg i pisarz.

Życiorys

Urodził się 10 stycznia w manilskiej dzielnicy Ermita^[4]. Nie ma natomiast jasności co do daty rocznej jego urodzenia. Niektóre źródła mówią o 1886^[1], inne zaś o 1887^[2]. Aktywny twórczo już w bardzo młodym wieku. Zadebiutował zbiorem poetyckim Rimas malayas (1904)^[5]. W 1908 zdobył pierwszą nagrodę w konkursie poetyckim z okazji Dnia Rizala zorganizowanym przez pismo „El Renacimiento”, za wiersze Specs, Vaevictis i Himno a Rizal. Sukces ten przyniósł mu znaczny rozgłos, przyczynił się ugruntowania się jego pozycji jako jednego z wiodących głosów lirycznych archipelagu^[6]. Żywo zaangażowany w życie filipińskiego środowiska poetyckiego swoich czasów, brał udział w licznych wierszowanych debatach. Debaty te, zwane od nazwiska swego inicjatora i pomysłodawcy balagtasan posłużyły Balmoriemu, w formie transkryptów, za źródło książki Balagtasan: justa poética (1927)^[7]. Jedna z owych debat przyniosła mu również prestiżową Nagrodę Zobla, dzieloną z Manuelem Bernabé (1926)^[8].

Czasem ukrywał się pod pseudonimem Batikuling^[9]. Na łamach pisma „La Vanguardia” publikował poezje o zabarwieniu satyrycznym. Stopniowo zrodziła się z nich książka El libro de mis vidas manileñas (1928)^[10]. W 1941 światło dzienne ujrzał jeszcze zbiór Mi casa de nipa^[11], nagrodzony uprzednio (1940)^[12][13] w konkursie zorganizowanym przez rząd pozostających wówczas w stowarzyszeniu ze Stanami Zjednoczonymi Filipin^[14]. Praca ta uznawana jest za szczytowe osiągnięcie poezji hiszpanofilipińskiej^[15].

Autor powieści, choćby Se deshojó la flor (1915)^[16], Bancarrota de almas (1911)^[17] i Los pájaros de fuego (1945)^[18][19]. Pozostały po Balmorim sztuki teatralne, żadna z nich wszakże nie doczekała się publikacji^[20]. Pozostawił także liczne krótkie formy prozatorskie, rozproszone na przestrzeni zarówno dekad jak i najrozmaitszych tytułów prasowych^[21]. Uwzględniany w wielu antologiach literackich, między innymi Discursos de Malolos y Poesías Filipinas en Español (1965), Parnaso Filipino. Antología de poetas del Archipiélago Magallánico (1922) i Balagtasan: La Poesía de Jesús Balmori y Manuel Bernabé y Otras Cosas Más. Siendo lo mejor de lo escrito por Filipinos de Rizal a Nick Joaquín (1992)^[22].

Zmarł na raka gardła, w Manili^[23]. Dzień przed śmiercią stworzył, dedykowany żonie, wiersz A Cristo^[24][25][26].

Przypisy