Kalkin

Kalki (dewanagari कल्कि, trl. kalki, biel), odmieniane także jako Kalkin, Kal, lub Karki, to przepowiedziane dziesiąte wcielenie Wisznu, będące ostatnią z inkarnacji Stwórcy. Wisznuizm informuje, że w tym wcieleniu ludzka postać przybrana zostaje w celu ostatecznego uporządkowania wszelkich spraw, a także wskazania Ludzkości kierunku, nawracając ich tym samym, by odróżniali co dobre od zła, korzystali z rozumu, oraz rozsądku, a także żyli Oni zgodnie z wartościami moralnymi, etyką, oraz postępowali w sposób interpretowany przez ludzkie rozumowanie jako „te dobre”. Tym samym nastaje kres Kalijugi, czyli najpodlejszego z wszystkich etapów istnienia Ludzkości po kres istnienia świata, czasów przepełnionym okrutnym wyzyskiem, fałszem, obłudą, a także obrzydliwie egoistycznego nastawienia wobec innych. Nastaje tym samym początek Satya Yugi, najbardziej cnotliwego wieku w dziejach świata, rozpoczynającego ostateczny rozkład wszechświata (Mahabralaya).

Kalkin pojawia się w treści Świętych Pism Hinduizmu nazywanych Puranami. Dzielą się one m.in na Wielkie (Mahapurany), oraz Mniejsze (Upapurany). Tematykę ostatniego wcielenia Stwórcy poruszają zarówno te Wielkie jak Padmapurany, Wisznupurany, Bhagawatapurany, czy też Agniarpurany, jak i te mniejsze, jak Upapuran Kalika. W Puranach Kalki jest opisywany jako awatar, który odnawia Cywilizację, kończąc jej najgorszy etap, kryzys w dziejach Ludzkości, nazywany ucieleśnieniem aDharmy, przywracając Dharmę (Dobro, Prawość, Uczciwość, Pomaganie, Wyrozumiałość, Uczynność, Wspieranie się nawzajem, Jedność całej Cywilizacji, i inne dobre cechy). Jest opisany jako jadący na białym koniu o imieniu Devadatta i dzierżący ognisty miecz. Portret Kalkiego różni się w różnych Puranach, a jego narrację można znaleźć także w innych tradycjach, wspomina o nim także Kalaczakra i teksty Sikhijskie

Imię Kalki pochodzi od słowa Kal, oznaczającego „Czas”, natomiast za pierwotny termin od którego pochodzi samo Imię uznaje się słowo Karki, oznaczające „Biel”, które to z upływem czasu ewoluowało do współczesnych form, czyli Kalki, lub Kalkin. Zostało to potwierdzone dzięki aż dwóm znalezionym wersjom rękopisów „Mahabharata”( tj. m.in rękopis G3.6), w których księgi Wersetów Sanskryckich odnoszą się do Inkarnacji Wcieleń Boskich jako „Karki”^[1]

Kalkin to postać mesjanistyczna, której nadejście będzie zwiastować koniec obecnej kosmicznej ery zła, kalijuga, i rozpoczęcie nowego złotego wieku, czyli satjajugi. Według puran objawi się on jako wojownik na białym koniu z mieczem aby zniszczyć zło^[2] oraz oddać ziemię „dwakroć urodzonym" dwidźa^[3].

• wahana