Kefaloforia, głowonoszenie – w ikonografii hagiograficznej motyw, ukazujący męczennika trzymającego w rękach własną ściętą głowę, także cud świętych noszenia własnej głowy po śmierci przez dekapitację[1]. W hagiografii był to popularny motyw wskazywania przez świętego miejsca, gdzie chce być pochowany. Motyw ten podkreślał też chwałę męczennika i jego zwycięstwo nad poganami[2].
Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 2: D-G. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 39. ISBN 83-7097-374-4.
PawełP.DziadulPawełP., Cud kefaloforii i jego prawosławno-słowiańskie konteksty, „Studia Slavica”, XIX/1, 2015.
Maria Starnawska: Relikwie jako fundament ideowy wspólnoty w tradycji polskich przekazów średniowiecznych. (św. św. Wojciech, Florian, Stanisław, Drzewo Krzyża Świętego na Łyścu. W: Sacrum. Obraz i funkcja w społeczeństwie średniowiecznym. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2005. ISBN 83-235-0071-1.