Leon Kaczmarek

Leon Kaczmarek

Data i miejsce urodzenia	12 marca 1911 Wanne
Data i miejsce śmierci	26 października 1996 Lublin
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: toponimia i logopedia
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1952
Profesura	1966
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Kaczmarek (ur. 12 marca 1911 w Wanne, zm. 26 października 1996^[1] w Lublinie) – polski profesor^[2], toponimista i logopeda, ojciec polskiej logopedii, współtwórca Polskiego Towarzystwa Logopedycznego^[3][4].

Życiorys

Rodzina mieszkała w Wanne w Niemczech, ale po 1918 przeprowadziła się do Jarocina. W tym mieście ukończył gimnazjum (1931), a potem pojechał do Poznania, gdzie studiował na Uniwersytecie Poznańskim filolologię polską pod kierunkiem m.in. profesorów Henryka Ułaszyna, Edwarda Klicha, Mikołaja Rudnickiego i Adama Tomaszewskiego. Do 1939 był asystentem na tej uczelni, a także pracował jako nauczyciel. W latach 1945–1946 był wicestarostą, a w latach 1946–1948 starostą jarocińskim. Podobną funkcję sprawował w Kole w latach 1948–1950. W 1950 powrócił do działalności naukowej na Uniwersytecie Poznańskim (był adiunktem w Katedrze Germanistyki, a potem kierownikiem Archiwum Fotograficznego). Doktoryzował się z językoznawstwa ogólnego i filologii germańskiej w 1952^[3].

W 1954 przeprowadził się do Lublina i został kierownikiem Katedry Języka Polskiego na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej. Od 1955 do 1959 był dziekanem Wydziału Humanistycznego, gdzie zorganizował Laboratorium Nauki Języka^[3].

Od lat 60. XX wieku, a zwłaszcza od 1970, m.in. w związku z reorganizacjami nauki polskiej, zainteresował się logopedią, która stała się odtąd przewodnim motywem jego badań. Przez wiele lat pełnił funkcje konsultanta naukowego Instytutu Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Warszawie. Wykładał też na warszawskim Uniwersytecie. Od 1973 zasiadał w Radzie Naukowej Instytutu Filologii Polskiej UMCS, a od 1973 do 1975 instytutem tym kierował. Od 1960 do 1989 był redaktorem czasopisma naukowego Logopedia – Kultura Żywego Słowa. Do 1989 był prezesem Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które w 1963 współtworzył^[3].

Wśród wypromowanych przez niego doktorów znalazł się Jerzy Bartmiński.

Dorobek

Opublikował około dwieście prac, w tym m.in.:

Członkostwo

Był członkiem m.in.: Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Zasiadał w komitetach redakcyjnych czasopism: „Glottodidactica”, „Lingua Posnaniensis”, „Zeitschrift fur Phonetik, „Sprachwissenschaft und Kommunikationsforschung”^[3].

Odznaczenia

Odznaczony został m.in.:

• Złotym Krzyżem Zasługi (1946),
• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958),
• Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966),
• Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971),
• Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973),
• Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974),
• Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984),
• Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Głuchych (1967),
• odznaką Za zasługi dla Lubelszczyzny (1969),
• Złotą Odznaką ZNP (1970),
• Odznaką Przyjaciela Dziecka (1973),
• Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza TPD (1974),
• Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984)^[5],
• Odznaką tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel PRL,
• medalem Za zasługi dla rozwoju Ziemi Jarocińskiej (1985)^[3].

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 488

Przypisy