Leonardo Conti

Ten artykuł od 2010-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Leonardo Ambrogio Giorgio Giovanni Conti

SS-Obergruppenführer
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1900 Lugano
Data i miejsce śmierci	6 października 1945 Norymberga
Przebieg służby
Formacja	Freikorps Sturmabteilung Schutzstaffel
Stanowiska	Naczelny Lekarz III Rzeszy
Główne wojny i bitwy	pucz Kappa-Lüttwitza, II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonardo Ambrogio Giorgio Giovanni Conti (ur. 24 sierpnia 1900 w Lugano, zm. 6 października 1945 w Norymberdze) – niemiecki lekarz, Naczelny Lekarz III Rzeszy (Reichsärzteführer) w randze ministra Zdrowia Rzeszy (Reichsgesundheitsführer) i sekretarz stanu do spraw zdrowia w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych III Rzeszy oraz SS-Obergruppenführer, zbrodniarz hitlerowski.

Jego ojciec był pół-Szwajcarem, pół-Włochem, natomiast matka została w późniejszym okresie „Przywódczynią położnych Rzeszy” (Leiterin der Reichsfachschaft Deutscher Hebammen). Conti studiował medycynę w Berlinie i Erlangen, w listopadzie 1918 był jednym ze współzałożycieli antysemickiej organizacji Kampfbund für Deutsche Kultur. Był także jednym z liderów studenckich zrzeszeń nacjonalistycznych. Następnie należał do Freikorps i brał udział w tzw. puczu Kappa. Conti wstąpił wcześnie do partii narodowosocjalistycznej i zaliczał się do „starej gwardii” NSDAP. Do SA należał od 1923 i został pierwszym lekarzem tej organizacji w Berlinie. Conti utworzył strukturę medyczną w SA, a także założył Nazistowski Związek Lekarzy w dystrykcie berlińskim. Był także osobistym lekarzem Horsta Wessela. Do SS wstąpił w 1930, w 1932 wybrano go do pruskiego landtagu i wreszcie w kwietniu 1933 Hermann Göring powołał go na stanowisko Radcy w Prusach^[1].

Od 1934 Conti stał na czele Departamentu Zdrowia Publicznego i był szefem berlińskiej służby zdrowia, uczestniczył także w przygotowaniach z zakresu medycznego do igrzysk olimpijskich w Berlinie. Uważany był za specjalistę w sprawach rasowych. W 1938 stwierdził po wydaniu przez władze nazistowskie zakazu wykonywania zawodu lekarza przez Żydów: „Jedynie eliminacja elementu żydowskiego zapewnia niemieckim lekarzom należytą możliwość wykonywania ich zawodu”. Po śmierci Naczelnego Lekarza III Rzeszy Gerharda Wagnera, Conti mianowany został 20 kwietnia 1939 na jego następcę i sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (stanął na czele departamentu do spraw zdrowia). Początkowo miał przeprowadzić akcję T4 (eutanazję niemieckich upośledzonych umysłowo i inwalidów), ale ostatecznie zadanie to powierzono Kancelarii Hitlera (na czele Kancelarii stał Philipp Bouhler, a samą akcją T4 kierował z jego ramienia Viktor Brack). Dzięki poparciu Martina Bormanna Conti utrzymał się na stanowisku Przywódcy Zdrowia Rzeszy do sierpnia 1944. W 1941 wybrano go do Reichstagu, a w sierpniu 1944 awansował na stopień SS-Obergruppenführera.

Został schwytany przez aliantów po klęsce Rzeszy i umieszczony w więzieniu w Norymberdze^[1]. Podczas oczekiwania na swój proces Leonardo Conti powiesił się w celi 6 października 1945^[2].

Przypisy

Bibliografia

• John Lattimer: Śmiertelna Choroba Hitlera. Amber, 1999. ISBN 83-241-1998-1.
• Mathias Uhl, Henrik Ebherle: Teczka Hitlera. Warszawa: Świat Książki, 2005. ISBN 978-83-247-1636-4. (pol.).