Maciej Orłoś

Maciej Orłoś
Ilustracja
Maciej Orłoś podczas Przystanku Woodstock (2017)
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1960
Warszawa

Zawód, zajęcie

aktor, dziennikarz, prezenter

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Maciej Henryk Orłoś (ur. 16 lipca 1960 w Warszawie[1]) – polski aktor filmowy i telewizyjny, dziennikarz i prezenter telewizyjny. W latach 1991–2016 i od 2024 prezenter Telewizji Polskiej[2][3] oraz prowadzący program informacyjny Teleexpress[4]; w latach 2016–2018 związany z telewizją WP[5], w latach 2019–2020 – z Radiem Zet, a w latach 2020–2022 – z Radiem Nowy Świat[6][7][8].

Życiorys

Jest synem pisarza Kazimierza Orłosia oraz wnukiem Seweryny Wilhelminy Orłosiowej z Mackiewiczów (siostry Józefa i Stanisława „Cata” Mackiewiczów) i mykologa Henryka Orłosia. Jego prapradziadkiem był konspirator i zesłaniec Ksawery Pietraszkiewicz[9].

Ukończył studia w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[10] (1983). Był działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów i przewodniczącym Komitetu Strajkowego na uczelni w okresie strajków[11]. Umiejętności aktorskie rozwijał podczas rocznego stypendium w London Academy of Music and Dramatic Art[12] oraz pobytu w Eugene O'Neill Theater Center w Waterford (Connecticut)[10].

Kariera zawodowa

Był aktorem w teatrach warszawskich: Teatrze Nowym (1982-1983), Teatrze Ateneum (1983-1989) i Teatrze Popularnym (1984).

Od 15 czerwca 1991[13] do 31 sierpnia 2016[2]i ponownie od 4 stycznia 2024[3] jest prowadzącym program informacyjny Teleexpress. W czerwcu 1998 prowadził weekendowe wydania Wiadomości (TVP1) w parze z Barbarą Górską. Był autorem i prowadzącym programów Oko w oko i A to Polska właśnie!. Prowadził też magazyny kulturalne Trochę kultury, Pociąg do kultury i Cooltura oraz dla niepełnosprawnych Przyjaciele (wszystkie w TVP1). W latach 2001–2007 podawał wyniki polskiego głosowania podczas finałów Konkursu Piosenki Eurowizji. Od września 2008 do lipca 2009 prowadził teleturniej 300 procent normy. Od czerwca 2012 do listopada 2015 prowadził, wraz z Anną Karną, program turystyczny Nie ma jak Polska. Od marca 2014 do końca sierpnia 2016 prowadził Teleexpress Extra na antenie TVP Info.

Orłoś i Henryk Sawka na Warszawskich Targach Książki (2012)

Po odejściu z TVP dołączył do zespołu kanału telewizyjnego portalu Wirtualna Polska[14][5]. 2 grudnia tego samego roku zadebiutował jako prowadzący serwis informacyjny #dziejesię 16:50 na antenie kanału telewizji Wirtualnej Polski[5]. Po zakończeniu produkcji tego programu od września 2017 do 1 kwietnia 2018 prowadził late night show Orłoś Kontra[15], po czym ogłosił zakończenie współpracy z telewizją[15]. 12 lutego 2018 roku uruchomił swój kanał w serwisie internetowym YouTube[16] i zaczął prowadzić w tym samym miesiącu na łamach tego serwisu program pt. „Okiem Orłosia”[17]. 6 września 2019 roku dołączył do zespołu Radia Zet, gdzie od 9 września 2019 roku do 27 marca 2020 roku prowadził razem z Michałem Zielińskim program satyryczny pt. ZETexpress[6][2]. 27 marca 2020 roku spółka Eurozet poinformowała, że Radio Zet nie przedłużyło umowy z Maciejem Orłosiem i Michałem Zielińskim[2].

Od kwietnia do czerwca 2020 był prowadzącym program Tak gra na antenie internetowej rozgłośni RadioSpacja[18]. W dniu 31 lipca tego samego roku zadebiutował na antenie Radia Nowy Świat i tym samym dołączył do jego redakcji[19]. Od 3 sierpnia w poniedziałki i środy prowadził w rozgłośni poranne pasmo Nowy świt. 31 sierpnia 2022 zakończył współpracę z tym radiem[20][21][22]. 29 maja 2021 poprowadził muzyczno-satyryczny program informacyjny PKS PRESS, który opublikował w serwisie YouTube[23][24]; magazyn doczekał się jednak tylko jednego odcinka.

W grudniu 2023 prezes Telewizji Polskiej Tomasz Sygut potwierdził powrót Orłosia do prowadzenia serwisu Teleexpress[25]. 4 stycznia 2024 wystąpił na antenie programu po ponad siedmioletniej przerwie[4].

Jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Życie prywatne

Trzykrotnie rozwiedziony. Ma czworo dzieci[26], z drugiego małżeństwa ma dwóch synów: Rafała i Antoniego, a z trzeciego syna Kubę i córkę Melanię, którzy są pierwowzorami bohaterów trzech książek (Tajemnicze przygody Kubusia, Tajemnicze przygody Meli, Kuba i Mela dają radę) napisanych przez Orłosia[27]. Od 2022 pozostaje w nieformalnym związku z dziennikarką Pauliną Koziejowską.

Filmografia

Orłoś (2018)
  • 1972: Jeże rodzą się bez kolców – Tedi (głos, polski dubbing)
  • 1972: Słoń z indyjskiej dżungli – Nuru (głos, polski dubbing)
  • 1973: Kropka, kropka, przecinek – Wolik (głos, polski dubbing)
  • 1973: Telegram – Kostia Karpow (głos, polski dubbing)
  • 1973: Zimorodek – Wasyl (głos, polski dubbing)
  • 1973: Rodzina Straussów – mały Johann Strauss syn
  • 1974: Złotorogi jeleń – Kiriłł (głos, polski dubbing)
  • 1975: Kazimierz Wielki – Kazimierz III Wielki w młodości
  • 1976: Pójdę z wami – Kostia (głos, polski dubbing)
  • 1984: Hania – Henryk
  • 1985: Hamlet (spektakl telewizyjny)
  • 1988, 1991: Pogranicze w ogniu – oficer Abwehry Riese (odc. 3-5, 13-14, 21, 23)
  • 1988: Crimen – członek oddziału Rosińskiego (odc. 1)
  • 1988: Akwen Eldorado – milicjant
  • 1989: W labiryncie – Andrzej Kurek
  • 1989: Lawa – Feliks Kołkowski
  • 1989: Głuchy telefon – Tomasz
  • 1990: Wieczernik (spektakl telewizyjny) – Jan
  • 1990: Ucieczka z kina „Wolność” – mężczyzna z książką
  • 1990: Napoleon – oficer francuski w Warszawie (odc. 3)
  • 1990: Przypływ – Malek
  • 1990: Domena władzy – strażnik w siedzibie KC PZPR
  • 1991: Panny i wdowy – ksiądz odprawiający symboliczny pogrzeb Eweliny (odc. 2)
  • 1991: Obywatel świata – narzeczony Kaśki
  • 1991: Milusińscy (spektakl telewizyjny)
  • 1991: A Woman at war – niemiecki oficer
  • 1992: Zwolnieni z życia – pracownik punktu sklepu
  • 1992: Nieboskie stworzenie (spektakl telewizyjny) – demonstrant
  • 1992: Enak – lekarz
  • 1992: A very polishpractice – ksiądz
  • 1993-1994: Zespół adwokacki – mecenas Jacek Korewicz (odc. 1-4, 6-12)
  • 1993: Skrzep (spektakl telewizyjny) – Leszek
  • 1993: Lista Schindlera– urzędnik niemiecki
  • 1993: Plecak pełen przygód – Henri Aaltonen
  • 1993: Czterdziestolatek. 20 lat później – dziennikarz telewizyjny (odc. 6)
  • 1994: Oczy niebieskie
  • 1994: Molly – policjant
  • 1995: Racja głodowa (spektakl telewizyjny) – operator
  • 1996: Wirus – spiker w tv
  • 1996: Opowieści weekendowe – Tomasz (odc. 2)
  • 1997-1998: Złotopolscy – Lipawski (odc. 2, 6, 8, 17, 27, 29-30, 87, 89)
  • 1997: Brat naszego Boga – Jerzy
  • 1998: Monolog z lisiej jamy (spektakl telewizyjny)
  • 1998: Kartoteka rozrzucona (spektakl telewizyjny) – dziennikarz
  • 2000: Sen o kanapce z żółtym serem – obsada aktorska
  • 2000: Klan – on sam (odc. 324)
  • 2002: Haker – dziennikarz na konferencji prasowej Burzy
  • 2003: Zaginiona – dziennikarz Maciej (odc. 3, 5-7)
  • 2004: Rodzinka – dziennikarz z programu Świat oczami zwierząt (odc. 13)
  • 2004: Bulionerzy (odc. 12)
  • 2008: To nie tak, jak myślisz, kotku – dziennikarz w tv
  • 2008: Prezent dla towarzystwa Edwarda G. (spektakl telewizyjny)
  • 2010: Licencja na wychowanie – dziennikarz (odc. 1)
  • 2010: Żółwik Sammy – ekolog z Greenpeace (głos, polski dubbing)
  • 2011: Wiadomości z drugiej ręki – prezenter prowadzący galę (odc. 14)
  • 2014: Vykort fran absurditetens republik – prezenter dziennika
  • 2018: Pitbull. Ostatni pies – spiker tv
  • 2018: Iniemamocni 2 – Chad Brentley (głos, polski dubbing)
  • 2019: Mały Grand hotel – spiker (głos, odc. 4)

Dyskografia

Kompilacje

Twórczość muzyczna

  • 2002: Użyczył swojego głosu do jednego z utworów z płyty Tabasko łódzkiego rapera O.S.T.R.-a[28]

Twórczość literacka

  • Moje spotkania oko w oko, 1998
  • Tajemnicze przygody Kubusia, 2007
  • Tajemnicze przygody Meli, 2008
  • Kuba i Mela. Dodaj do znajomych, 2012
  • Kuba i Mela dają radę, 2013
  • Jak występować i zabłysnąć, 2015

Odznaczenia

Inne wyróżnienia


Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Patronite Forum 2022

Przypisy

  1. ↑ KazimierzK. Orłoś KazimierzK., Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 217-218, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21] .
  2. ↑ a b c d Maciej Orłoś po 25 latach pracy odchodzi z Telewizji Polskiej, [w:] wirtualnemedia.pl [online] [dostęp 2016-08-31] .
  3. ↑ a b Telewizja Polska SA –T.P.S.– OMI Telewizja Polska SA –T.P.S.–, Maciej Orłoś odchodzi z „Teleexpressu” – Telewizja Polska S.A. – tvp.pl [online], centruminformacji.tvp.pl, 31 sierpnia 2016 [dostęp 2016-09-01] .
  4. ↑ a b Wrócił „Teleexpress”. Maciej Orłoś: 'Witam po krótkiej, 7,5-rocznej przerwie' [online], www.wirtualnemedia.pl, 4 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-05]  (pol.).
  5. ↑ a b c Maciej Orłoś dołącza do Wirtualnej Polski [online], wiadomosci.wp.pl, 2 listopada 2016 [dostęp 2016-11-07] .
  6. ↑ a b MichałM. Kurdupski MichałM., Pakosińska, Karolak, Mozil, Orłoś i Zieliński dołączają do Radia ZET [online], wirtualnemedia.pl, 6 września 2019 [dostęp 2019-09-06] .
  7. ↑ Maciej Orłoś i Michał Zieliński znikają z anteny Radia ZET [online], www.wirtualnemedia.pl, 27 marca 2020 [dostęp 2020-04-01]  (pol.).
  8. ↑ Maciej Orłoś odchodzi z kolejnej pracy. Nie pojawi się już na antenie Radia Nowy Świat, „Portal i.pl”, 31 października 2022 [dostęp 2022-10-31]  (pol.).
  9. ↑ Ksawery Pietraszkiewicz. Zapomniany sprawiedliwy [online], plus.dziennikpolski24.pl, 3 grudnia 2021 [dostęp 2022-07-26]  (pol.).
  10. ↑ a b KazimierzK. Orłoś KazimierzK., Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 572, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21] .
  11. ↑ KazimierzK. Orłoś KazimierzK., Dzieje człowieka piszącego, wyd. pierwsze, Kraków 2019, s. 496, ISBN 978-83-08-06929-5, OCLC 1125949990 [dostęp 2021-03-21] .
  12. ↑ Magdalena Pawlicka: Zacisze gwiazd. Wydawnictwo Picaresque, Telewizja Polska SA, 2009, s. 72. ISBN 978-83-926413-8-4.
  13. ↑ Maciej Orłoś [online], teleexpress.tvp.pl [dostęp 2016-08-31] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-16] .
  14. ↑ tw, Maciej Orłoś przechodzi do kanału telewizyjnego Wirtualnej Polski [online], wirtualnemedia.pl, 8 września 2016 [dostęp 2016-10-10]  (pol.).
  15. ↑ a b Maciej Orłoś rozstał się z Telewizją WP. „Ta przygoda skończyła się szybciej niż zakładałem” [online], wirtualnemedia.pl, 13 kwietnia 2018 [dostęp 2018-04-13]  (pol.).
  16. ↑ Maciej Orłoś [online], YouTube [dostęp 2019-05-27]  (pol.).
  17. ↑ Jego odejście z „Teleexpressu” było sensacją. Czym teraz zajmuje się Maciej Orłoś? [online], WPROST.pl, 11 sierpnia 2018 [dostęp 2019-05-27]  (pol.).
  18. ↑ Orłoś, Gacyk, Trzciński i Frankowski w RadioSpacja.pl. Niebawem reklamy i aplikacja mobilna [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-04-10]  (pol.).
  19. ↑ Maciej Orłoś i Jacek Nizinkiewicz w Radiu Nowy Świat [online], Press.pl [dostęp 2020-07-31]  (pol.).
  20. ↑ Maciej Orłoś poprowadzi poranki w Nowym Świecie [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-08-03]  (pol.).
  21. ↑ "Redaktor nie zaspał". Maciej Orłoś został gospodarzem poranków w Radiu Nowy Świat. Pierwsza audycja za nim [online], gazetapl [dostęp 2020-08-03]  (pol.).
  22. ↑ Maciej Orłoś znika z Radia Nowy Świat, stawia na YouTube’a [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-10-31]  (pol.).
  23. ↑ Redakcja, Maciej Orłoś nie owija w bawełnę. Legenda TV powraca na wizję jako prezenter programu PKS-press, w którym bez cenzury mówi tylko prawdę. [online], Radio Świnoujście - Gramy to, co kochasz!, 28 maja 2021 [dostęp 2021-05-30]  (pol.).
  24. ↑ Maciej Orłoś i Stachursky w nowym programie. Tematem lata 90. i... "rozkręcanie wiksy" [online], kultura.onet.pl [dostęp 2021-05-30] .
  25. ↑ Maciej Orłoś wraca do "Teleexpressu" TVP. "Po latach znów przywita widzów" - Plejada.pl [online], plejada.pl [dostęp 2024-04-28]  (pol.).
  26. ↑ Czy kolejne dziecko to większy, czy mniejszy kłopot? - tatapad [online], tatapad.pl [dostęp 2017-11-25]  (pol.).
  27. ↑ Kuba i Mela dają radę - książka Macieja Orłosia - tatapad [online], tatapad.pl [dostęp 2017-11-25]  (pol.).
  28. ↑ O.S.T.R. – „Tabasko” [online], Discogs [dostęp 2021-04-12]  (ang.).
  29. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 385.
  30. ↑ M.P. z 2009 r. nr 13, poz. 163.
  31. ↑ ŻyRafka [online], www.miastogwiazd.pl [dostęp 2017-06-16] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-01]  (pol.).

Linki zewnętrzne

  • ISNI: 0000000118835055
  • VIAF: 165989006
  • GND: 143965808
  • PLWABN: 9810558901905606
  • NUKAT: n98004317
  • WorldCat: viaf-165989006
Identyfikatory zewnętrzne:
  • FilmPolski.pl: 1114995