Maksymilian Flaum

Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1864
Warszawa

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1933
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz
publicysta

Multimedia w Wikimedia Commons

Teksty w Wikiźródłach

Maksymilian Flaum (ur. 4 grudnia 1864 w Warszawie, zm. 11 sierpnia 1933 tamże) – polski lekarz, publicysta, encyklopedysta, tłumacz, przyrodnik.

Życiorys

Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej; imiona rodziców to Stanisław i Helena. Uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie (które ukończył w 1882), następnie studiował przyrodę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1882–1883), a potem chemię na Uniwersytecie Dorpackim (1883–1886)^[1]. Studia ukończył w 1886 roku ze stopniem kandydata chemii. Potem zamieszkał w Warszawie, pracował w fabrykach chemicznych, udzielał lekcji chemii i tłumaczył. Od 1890 roku studiował w Bernie medycynę i podjął pracę w Instytucie Fizjologicznym Hugona Kroneckera. Za pracę Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium otrzymał tytuł doktora nauk medycznych. Flaum przeniósł się wtedy do Monachium i pracował w Instytucie Farmakologii Franza Tappeinera. W 1894 roku nostryfikował dyplom w Dorpacie. Od 1895 roku w Warszawie, pracował w poliklinice Samuela Goldflama. Związany też z oddziałem chorób wewnętrznych Szpitala na Czystem. Od 1896 roku w Towarzystwie Naukowym Warszawskim, jeden ze współwłaścicieli „Gazety Lekarskiej”. Od 1890 roku współpracownik „Kurjera Warszawskiego”, od 1887 pisma „Wszechświat”. Używał pseudonimów M.F. i M.Fl. Należał do komisji Kasy im. Józefa Mianowskiego. Był encyklopedystą. Wymieniony został w gronie edytorów Encyklopedii technicznej: podręcznika praktycznego technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowanej podług najnowszych źródeł wydanej w Warszawie w 1898 roku^[2].

W 1900 roku został ranny w katastrofie kolejowej pod Włochami, w której ranny był również Reymont. Pozwany zarząd kolei wypłacił mu duże odszkodowanie^[3].

W ostatnich latach życia prowadził z sukcesem prywatną praktykę lekarską.

Zmarł 11 sierpnia 1933 roku w Warszawie w wieku 68 lat, pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej, lecz jego nagrobek nie zachował się^[4].

Wybrane prace

Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens. Zeitschrift für Biologie 28, 1891
Rozwój umysłowy dziecka od pierwszego dnia życia oraz wskazówki do czynienia obserwacyi dla rodziców i wychowawców
Ludwik Pasteur: Jego życie i działalność naukowa. Warszawa: Nakł. Księgarni M. A. Wizbeka, 1896
Pechkranc S, Flaum M. Rozszerzenie przełyku samoistne. Rozpoznanie kliniczne. Badania nad zdolnością chłonną błony śluzowej przełyku. Gazeta Lekarska (1899)
(tłum.) Rosenthal I. Podręcznik fizyologii ogólnej: wstęp do nauk przyrodniczych i medycyny. Warszawa: E. Wende 1903

Przypisy

↑ Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat, 1889 s. 818.
↑ Flaum 1898 ↓.
↑ Kotowski W. Rok 1900. Katastrofa kolejowa Reymonta. „Pamiętnik Literacki”. 65 (1), s. 185–201, 1974.
↑ Nie odnotowuje go baza nagrobków osób pochowanych na tym cmentarzu.

Bibliografia

Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1997, s. 181–182. ISBN 83-85810-82-X.
Stanisław Konopka. „Flaum Maksymilian (1864-1933)”. W: Polski Słownik Biograficzny Tom VII z. 1 s. 31–32
Zgon Dr. M. Flauma. Nasz Przegląd nr 225 (12.8.1933)
MaksymilianM. Flaum MaksymilianM., Encyklopedya techniczna: podręcznik praktyczny technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowana podług najnowszych źródeł, Warszawa: Przegląd Tygodniowy Życia Społecznego, Literatury i Sztuk Pięknych, 1898 .