Maksymilian Kurnatowski
major dyplomowany piechoty | |
Data urodzenia | 14 lutego 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | prawdop. listopad 1941 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 81 Pułk Piechoty |
Stanowiska | szef sztabu brygady |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Maksymilian Kurnatowski (ur. 14 lutego 1898, zm. prawdop. w listopadzie 1941 w ZSRR) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Maksymilian Kurnatowski urodził się 14 lutego 1898. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1][2]. W 1923 był oficerem 81 pułku piechoty w Grodnie[3]. W styczniu 1924 roku został przydzielony do Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[4]. W sierpniu tego roku został przeniesiony do 83 pułku piechoty w Kobryniu[5][6]. Następnie odbył Kurs 1928–1930 w Wyższej Szkole Wojennej (IX promocja), uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i od 1 listopada 1930 do 26 stycznia 1934 pełnił funkcję szefa sztabu Brygady KOP „Podole” w Czortkowie, po czym został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[7][8][9]. W późniejszych latach 30. został awansowany na stopień majora. Od kwietnia 1937 do marca 1939 służył w wywiadzie wojskowym w Moskwie, następnie był dowódcą batalionu w 76 pułku piechoty[10][11].
Po wybuchu II wojny światowej 1939 w trakcie kampanii wrześniowej pełnił funkcję referenta sztabu Armii „Prusy” i Frontu Północnego[12][13]. Dostał się do niewoli radzieckiej, był więziony w obozie w Kozielsku, skąd 23 stycznia 1940 został wysłany do Moskwy, do dyspozycji 5 Wydziału GUGB NKWD[14]. Według jednej relacji zmarł w listopadzie 1941 na obszarze ZSRR w obozie Pache[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Medal Niepodległości – 2 sierpnia 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16]
- Medal Międzyaliancki
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924 roku, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 86 z 28 sierpnia 1924 roku, s. 492.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 286.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46, 906.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 19.
- ↑ Andrzej Pepłoński Wywiad polski na ZSRR 1921-1939, wyd. Bellona, Warszawa 1996, s. 127
- ↑ Łukasz Ulatowski, Polski wywiad wojskowy w 1939 roku. Struktura organizacyjna, składy osobowe, personel, budżet, mob., s. 9, 258
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 337.
- ↑ Wróblewski 1986 ↓, s. 45-46.
- ↑ Wojciech Materski Gruzini - ofiary zbrodni katyńskiej (dokument z postsowieckiego zasobu archiwalnego), w: Pro Georgia, nr 11 (2004), s. 92
- ↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 361.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Wróblewski: Armia „Prusy” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986. ISBN 83-11-07212-4.