Marian Eugeniusz Kozłowski
pułkownik dyplomowany saperów | |
Data urodzenia | 22 lipca 1886 |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1929 i 1939 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | Dowództwo 4 Armii |
Stanowiska | szef kolejnictwa armii |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Marian Eugeniusz Kozłowski (ur. 22 lipca 1886, zm. ?) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w wojskach kolejowych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę na stanowisku szefa kolejnictwa 4 Armii[1].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Ekspozytury Szefostwa Kolejnictwa Polowego, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk kolejowy[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów kolejowych[3]. Z dniem 1 sierpnia 1922 roku został przeniesiony z Polowej Komisji Transportów Wojskowych przy grupie generała Szeptyckiego do 2 pułku wojsk kolejowych w Jabłonnie na stanowisku dowódcy pułku[4]. 1 listopada 1922 roku został „powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej”[5]. Z dniem 1 sierpnia 1923 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Wojsk Kolejowych w Departamencie VI Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[6][7][8]. 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Departamentu VI MSWojsk. do 2 pułku kolejowego z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej na rok szkolny 1924/25”[9]. Z dniem 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu doszkolenia i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Inspektoratu Wojsk Technicznych[10]. 14 lipca 1926 roku został przeniesiony z byłego Inspektoratu Wojsk Technicznych do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego[11].
Z dniem 31 października 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów kolejowych i przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sztabu[12]. 29 listopada 1927 roku został przydzielony do 3 Okręgowego Szefostwa Saperów w Grodnie na stanowisko szefa[13][14]. 4 grudnia 1928 roku został przeniesiony z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku[15].
Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[16]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[17].
Według relacji podpułkownika dyplomowanego Bohdana Chojnowskiego, 13 września 1939 roku pułkownik Kozłowski przebywał w Kowlu, jako dowódca rezerwy personelu Szefostwa Komunikacji Wojskowej: „Ta rezerwa siedziała tam bezczynnie bez żadnej opieki, nareszcie otrzymała rozkaz wyjazdu do Równego, w przeddzień zajęcia go przez bolszewików i rozumie się cała w komplecie trafiła do niewoli bolszewickiej – było tam ponad 35 oficerów”[18].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5004 (1922)[19]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)[20]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)[21]
Przypisy
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 565.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 373.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 265.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 sierpnia 1922 roku, s. 643.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 820.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 13 lipca 1923 roku, s. 463.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 21, 984, 993.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 899, 905.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 78 z 12 sierpnia 1924 roku, s. 445.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 572.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 14 lipca 1926 roku, s. 216.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 50 z 24 listopada 1926 roku, s. 412.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 635, 638.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 10. Po przeniesieniu do korpusu oficerów inżynierii i saperów zachował starszeństwo w stopniu pułkownika z 1 czerwca 1919 roku, lecz został sklasyfikowany z 18,6 lokatą, obliczoną na podstawie „Rocznika Oficerskiego 1924”, podczas gdy w korpusie oficerów saperów kolejowych zajmował 3. lokatę.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 218.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 349, 852.
- ↑ Bohdan Chojnowski, Załącznik do meldunku o działaniach własnych i npla podczas wojny pol.-niem., Paryż, 3 grudnia 1939 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.10b, s. 120.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 112
- ↑ „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusy Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1669)
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.