Michał Remizowski
Michał Remizowski (przed 1934) | |||
pułkownik piechoty | |||
Data urodzenia | 10 września 1877 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | ? | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier, | ||
Jednostki | 37 Łęczycki Pułk Piechoty, | ||
Stanowiska | dowódca batalionu, | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
Odznaczenia | |||
|
Michał Remizowski (ur. 10 września 1877, zm. ?) – sędzia, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 10 września 1877. W 1899 z odznaczeniem zdał egzamin dojrzałości w C. K. V Gimnazjum we Lwowie (wówczas maturę zdali także Roman Małachowski, Henryk Tchorznicki), zaś podczas uroczystości wręczenia świadectw 24 czerwca tego roku wystąpił w imieniu abiturientów dziękując nauczycielom i żegnając szkołę[1]. Został żołnierzem c. i k. armii, był rezerwowym podoficerem 3 Pułku Tyrolskich Strzelców, po czym został awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty w batalionie strzelców od początku 1901[2]. Podczas I wojny światowej w lutym 1915 został mianowany nadporucznikiem w pospolitym ruszeniu na czas wojny[3].
W 1907, 1908, 1909 był auskultantem Galicji Wschodniej przy C. K. Sądzie Krajowym we Lwowie[4][5][6]. Od końca pierwszej dekady XX wieku do końca istnienia Austro-Węgier był sędzią w C. K. Sędzią Powiatowym w Rawie Ruskiej (w 1918 extra statum)[7][8][9].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w stopniu kapitana dowodził batalionem na odcinku Bykowa, który w maju 1919 w Przemyślu wszedł do składu reorganizowanego 37 pułku piechoty i oznaczony został numerem II i od tego czasu uczestniczył ofensywie przeciw Ukraińcom[10]. Następnie podczas wojny polsko-bolszewickiej dwukrotnie dowodził 37 pułkiem piechoty: w stopniu kapitana od 17 maja do 6 czerwca 1920, później w stopniu podpułkownika od 14 sierpnia 1920. W tym czasie dał osobisty przykład żołnierzom pod Chodorowem, zapobiegając odwrotowi i odpierając nieprzyjaciela[11]. Od 25 września do 12 listopada 1920 pułk pod jego dowództwem przebywał na froncie polsko-litewskim, zaś następnie został przemieszczony do Kutna i Łęczycy, które zostały garnizonami pokojowymi[12]. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari[13]. Został awansowany na stopień pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[14][15]. Dowodził 37 pułkiem piechoty do 16 marca 1925[16][17]. Z tej funkcji został mianowany na stanowisko dowódcy Brygady KOP „Wołyń”, które pełnił od 9 czerwca do 24 listopada 1925[18]. Od listopada 1925 był oficerem przysposobienia wojskowego w grudziądzkiej 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty. Następnie został przeniesiony w stan spoczynku w 1928 zamieszkiwał we Lwowie[19]. W 1934 pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI we Lwowie jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[20].
W stopniu podpułkownika został osadnikiem wojskowym w Zapolu w gminie Luboml[21][22]. Był myśliwym, pod koniec lat 30. był łowczym na powiat lubomelski[23].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Krzyż Oficerski Order Korony Belgii
- Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (Austro-Węgry)[9]
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum V we Lwowie za rok szkolny 1899. Lwów: 1899, s. 80, 98.
- ↑ Awans noworoczny w armii. „Słowo Polskie”. 606, s. 2, 31 grudnia 1900.
- ↑ Awans noworoczny w armii. „Głos Narodu”. 73, s. 3, 10 lutego 1915.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 83, 85.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 82, 85.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 93, 96.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 105.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 107.
- ↑ a b Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1036.
- ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 10.
- ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 19.
- ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 22.
- ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 396.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 340.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217.
- ↑ Z kraju. Łódź. „Kurier Warszawski”. 166, s. 5, 15 czerwca 1925.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 968.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 167. [dostęp 2017-09-10].
- ↑ Lista osadników wojskowych w Zapolu, powiat Luboml, województwo wołyńskie. spiewakowie.pl. [dostęp 2017-09-10].
- ↑ Walenty Garczyński: Kalendarz myśliwski na 1938 rok. s. 460.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.