Micro Machines (gra komputerowa 1991)
Producent | Camerica |
---|---|
Wydawca | Codemasters |
Dystrybutor | PL: Bobmark International (Pegasus)[1] |
Seria gier | Micro Machines |
Data wydania | 1991 |
Gatunek | |
Wymagania sprzętowe | |
Platforma | Nintendo Entertainment System, Amiga, CD-i, DOS, Game Boy, Game Gear, Sega Genesis, SEGA Master System, SNES |
Micro Machines – komputerowa gra wyścigowa wydana przez Codemasters w 1991 roku na konsolę Nintendo Entertainment System. Jest to pierwsza gra z serii Micro Machines. W późniejszym okresie pojawiły się konwersje na inne platformy 8- i 16-bitowe.
Rozgrywka
W Micro Machines gracz przejmuje kontrolę nad miniaturowym pojazdem – w zależności od mapy są to zwykłe samochody, bolidy Formuły 1, motorówki czy też czołgi. Uczestnik ściga się nimi z komputerowymi zawodnikami w domowych pomieszczeniach (kuchni, łazience itp.). Rozgrywkę urozmaica specyficzna trasa – gracz na przykład jeździ w wannie czy też między resztkami śniadania[2]. Gra umożliwiała rywalizację maksymalnie czterem graczom, w tym celu jej wersja na Sega Mega Drive korzystała ze specjalnego kartridża z wbudowanymi dodatkowymi portami na pady[3].
Odbiór gry
Micro Machines ze względu na nowatorski koncept – wyścigi samochodów-zabawek – stała się przebojem początku lat 90. XX wieku. W Polsce zyskała popularność za sprawą spółki Bobmark która wydała tę grę (jak podawała prasa growa) na licencji Codemasters na konsole Pegasus[2][4][5], choć kwestionowane jest to, czy gra; zamieszczona na kartridżu „Złota piątka” faktycznie była oficjalnie licencjonowana przez Codemasters[6].
Przypisy
- ↑ a b Micro Machines. „Top Secret”. 31, s. 46, październik 1994. Bajtek.
- ↑ a b Bartłomiej Kluska: Opowieści z krypty: Pegasus, zapomniana historia. Polygamia, 2010-02-17. [dostęp 2013-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-06)].
- ↑ Sega Mega Drive, J-Carts. [dostęp 2019-06-11].
- ↑ Craig Harris: 31. Micro Machines. IGN. [dostęp 2013-05-08]. (ang.).
- ↑ Wit-wit-Witajcie!. „Top Secret”. 31, s. 45, październik 1994. Bajtek.
- ↑ Bartłomiej Kluska, Bartosz Rozwadowski: Bajty polskie. Sosnowiec: 2014, s. 158. ISBN 978-83-927229-2-2.