Mychajło Zabrodski
 | |
 generał porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 stycznia 1973 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
|
| Główne wojny i bitwy | wojna w Donbasie |
| Odznaczenia | |
   | |
Mychajło Witalijowycz Zabrodski (ukr. Михайло Віталійович Забродський; ur. 24 stycznia 1973 w Dnieprze) – ukraiński wojskowy (generał porucznik) i polityk. Bohater Ukrainy (2014).
Życiorys
Urodził się w rodzinie wojskowej 24 stycznia 1973 r. w Dnieprze (wówczas Dniepropietrowsku w USRS). Ukończył Akademię Inżynierii Wojskowej i Kosmicznej im. Możajskiego w Petersburgu (Leningradzie). Po ukończeniu akademii przez pięć lat służył na kontrakcie w Rosji, a po powrocie na Ukrainę rozpoczął służbę w 95. Samodzielnej Brygadzie Lotniczej[1].
W latach 2005–2006 studiował w Army Command and General Staff College w Stanach Zjednoczonych. W 2009 r. jako podpułkownik był szefem sztabu i pierwszym zastępcą dowódcy 95 Samodzielnej Brygady Powietrznodesantowej. Jesienią tego samego roku został dowódcą ukraińskiego kontyngentu ukraińsko-polskiego batalionu sił pokojowych w Kosowie[1].
W styczniu 2013 r. został mianowany dowódcą 95 Samodzielnej Brygadzie Powietrznodesantowej. Od wiosny 2014 r. brał udział w operacji antyterrorystycznej na wschodniej Ukrainie. W czasie wojny brygada pod jego dowództwem wykonała zadanie zablokowania miast Słowiańsk i Kramatorsk oraz zdobycia i utrzymania wzgórza Karachun. Latem 2014 r. brygada pod jego dowództwem zaatakowała tyły separatystów i w ciągu dwóch tygodni przebyła 470 km ze Słowiańska do Mariupola, następnie wzdłuż granicy rosyjsko-ukraińskiej i wróciła do Słowiańska przez Ługańsk. W marcu 2015 r. został mianowany dowódcą sił powietrznodesantowych Ukrainy. 3–4 czerwca 2015 r. dowodził siłami ukraińskimi podczas walk o Marinkę. W 2017 r. został mianowany dowódcą oddziałów szturmowych Sił Zbrojnych Ukrainy[1].
W 2015 r. jako bezpartyjny został wybrany deputowanym Żytomierskiej Rady Obwodowej z listy Europejskiej Solidarności; zasiadał komisjach regulaminowej, samorządu terytorialnego, prawnej oraz antykorupcyjnej. W 2019 r. jako bezpartyjny został wybrany deputowanym IX kadencji Rady Najwyższej Ukrainy z listy Europejskiej Solidarności. Zasiadał w Komisji Bezpieczeństwa Narodowego, Obrony i Wywiadu jako pierwszy zastępca przewodniczącego[1]. W marcu 2023 zrzekł się mandatu deputowanego[2].
Odznaczenia
- Tytuł Bohatera Ukrainy z Orderem Złotej Gwiazdy (2014 r.)[1]
- Order Bohdana Chmielnickiego III stopnia (2014 r.)[1]
- Order Daniela Halickiego (2010 r.)[1]
