Nanna (bóg)
bóg Księżyca | |
Inne imiona | Sin, Aszimbabar, Namrasit, Inbu |
---|---|
Występowanie | mitologia sumeryjska |
Atrybuty | sierp wschodzącego Księżyca w pozycji leżącej, barka |
Teren kultu | starożytna Mezopotamia |
Szczególne miejsce kultu | E-hulhul w Harranie |
Rodzina | |
Ojciec | Enlil |
Matka | Ninlil |
Żona | Ningal (Nikkal) |
Dzieci | Utu (Szamasz), Inanna (Isztar) |
Nanna, Nannar – sumeryjski bóg Księżyca. Nazywany też był Suen, Zuen (akad. Sin). Inne imiona: Aszimbabar, Namrasit, Inbu. Jego imię zapisywano również liczbą trzydzieści (tyle jest dni w miesiącu księżycowym).
Był synem Enlila i Ninlil. Jego żoną została Ningal (Nikkal), z którą miał dzieci: Utu (Szamasza) i Inannę (Isztar).
Głównym miejscem kultu Nanny była świątynia E-hulhul (Dom radości) w mieście Harran (dzisiejsza Turcja). Inne świątynie zlokalizowane były w Ur, Borsippie, Uruku, Aszur, Babilonie, Agade, Kalchu i Larsie, a także w oazie Tema na Półwyspie Arabskim. W Ur kapłanki tego boga były wybierane spośród rodziny królewskiej, najsłynniejszą kapłanką była Enheduanna, poetka, córka Sargona Wielkiego. Babiloński król Nabonid (555-539 p.n.e.) dążył do wyniesienia boga Sina na głównego boga panteonu, co spotkało się z oporem kapłanów Marduka w Babilonie. Kult tego boga był żywy aż do 382, kiedy cesarz Teodozjusz I Wielki rozkazał zburzyć świątynię w Harranie.
Kult Nanny popularny był wśród mezopotamskich kupców, których karawany chętniej podróżowały w nocy przy blasku księżyca niż w palącym świetle słońca[1].
Symbol: sierp wschodzącego Księżyca w pozycji leżącej lub barka, którą podróżował po nocnym niebie[2].
Przypisy
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Mitologie Świata – Ludy Mezopotamii. New Media Concept sp. z o.o., 2007, s. 50-51. ISBN 978-83-86840-14-1. (pol.).
- SUDOC: 161168086
- GIA: 901002166
- PWN: 3975394
- Britannica: topic/Sin-Mesopotamian-god
- Universalis: sin
- БРЭ: 3663477
- Catalana: 0062839