Noksyptylina

Noksyptylina

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) N,N-dimetylo-2-[10,11-dihydro-5H-dibenzo[a,d]cyklohepten-5-iminooksy]etyloamina Inne nazwy i oznaczenia numer WE: 225-638-9 dibenzoksyna łac. noxiptilinum (INN)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C19H22N2O
Masa molowa	294,39 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	3362-45-6 4985-15-3 (chlorowodorek)
PubChem	21087
SMILES CN(C)CCON=C1C2=CC=CC=C2CCC3=CC=CC=C31
InChI InChI=1S/C19H22N2O/c1-21(2)13-14-22-20-19-17-9-5-3-7-15(17)11-12-16-8-4-6-10-18(16)19/h3-10H,11-14H2,1-2H3 InChIKey GPTURHKXTUDRPC-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne. Dawka śmiertelna LD50 607 mg/kg (doustnie, szczur; chlorowodorek)[1]
Klasyfikacja medyczna
ATC	brak
Multimedia w Wikimedia Commons

Noksyptylina – organiczny związek chemiczny, trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny stosowany w postaci chlorowodorku. Noksyptylina została wprowadzona do lecznictwa w 1966 roku pod nazwą handlową Agedal przez firmę farmaceutyczną Bayer AG. Posiada zbliżone do amitryptyliny właściwości terapeutyczne. Wywiera zrównoważony wpływ na napęd psychomotoryczny. W porównaniu z imipraminą i amitryptyliną odznacza się nieco słabszym działaniem cholinolitycznym. Może być stosowana w depresjach endogennych, reaktywnych i inwolucyjnych.

Dawki terapeutyczne chlorowodorku noksyptyliny: jednorazowa 0,025–0,05 g; dobowa 0,05–0,15 g.

Dawniej preparat był dostępny w Polsce pod nazwą Noxiptilinum (tabletki 0,025 g). Wytwarzany był przez Rzeszowskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa^[2]. Noksyptylina obecnie nie jest stosowana w lecznictwie.

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Lesław Chruściel, Kornel Gibiński: Leksykon Leków. PZWL, 1991.brak strony w książce
• A. Chwalibogowska-Podlewska, J.K. Podlewski: Leki Współczesnej Terapii. Wyd. XII. 1996.brak strony w książce
• Farmakopea Polska V. T. II. s. 429.
• Thomas L. Lemke (red.): Foye’s principles of medicinal chemistry. Wyd. 6. s. 575. ISBN 978-0-7817-6879-5. [dostęp 2010-09-16]. (ang.).
• Małgorzata Rzewuska: Leczenie zaburzeń psychicznych. Wyd. 3. Warszawa: PZWL, 2006. ISBN 83-200-3354-3.brak strony w książce