Ołeksandr Zawarow
Олександр Заваров
|
Pełne imię i nazwisko | Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow |
Data i miejsce urodzenia | 26 kwietnia 1961 Ługańsk |
Wzrost | 170 cm |
Pozycja | pomocnik/napastnik |
Kariera juniorska |
|
Kariera seniorska[a] |
|
Kariera reprezentacyjna |
Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | 1979 | ZSRR U-20 | ? | (?) | 1985–1990 | ZSRR | 41 | (6) | |
Kariera trenerska |
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow, ukr. Олександр Анатолійович Заваров, ros. Александр Анатольевич Заваров, Aleksandr Anatoljewicz Zawarow (ur. 26 kwietnia 1961 w Ługańsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, były reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek szkółki piłkarskiej Zoria Ługańsk (trener Borys Fomiczow), w której rozpoczął karierę w 1977 roku. W 1980 roku odbywał dwa lata służbę wojskową w SKA Rostów nad Donem. Rok jeszcze grał w Zorii, a w 1983 roku został zawodnikiem Dynama Kijów, prowadzonego wówczas przez Walerego Łobanowskiego. Przez cały czas był kluczowym zawodnikiem drużyny z Kijowa. Z klubem tym zdobył dwa razy mistrzostwo ZSRR, dwa razy puchar ZSRR oraz Puchar Zdobywców Pucharów; w meczu finałowym Dynamo pokonało Atlético Madryt 3:0, a Zawarow strzelił pierwszego gola.
W 1989 roku został zawodnikiem Juventusu. Z klubem tym zdobył Puchar UEFA w sezonie 1989/90. W Serie A zagrał 60 razy, zdobył 7 goli. Jego następnym klubem było AS Nancy-Lorraine. W Ligue 1 zagrał 133 spotkania, strzelił 23 gole. Karierę piłkarską zakończył w CO Saint-Dizier[1].
Kariera reprezentacyjna
7 sierpnia 1985 zadebiutował w reprezentacji ZSRR w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z Rumunią. Ogółem rozegrał 41 meczów, strzelił 6 goli. Jako gracz drużyny radzieckiej uczestniczył na dwóch Mundialach (1986 i 1990).
Kariera trenerska
Karierę trenerską rozpoczął jako grający trener CO Saint-Dizier, którego szkoleniowcem był do 2003 roku. Po pobycie we Francji objął stanowisko trenera oraz dyrektora sportowego w szwajcarskim FC Wil (właścicielem klubu był wówczas Ihor Biełanow). Z tym klubem zdobył puchar Szwajcarii w 2004 roku. Następnie przez niecały rok (zresztą bez sukcesów) był trenerem Żenis Astana z Kazachstanu. W 2005 roku został szkoleniowcem Metalista Charków, a jeszcze w listopadzie tego samego roku objął stanowisko trenera Arsenału Kijów. W styczniu 2010 został zwolniony z tej funkcji[2]. W listopadzie 2012 został wyznaczony na pełniącego obowiązki głównego trenera reprezentacji Ukrainy[3], z którą wygrał 1:0 z Bułgarią.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy klubowe
Sukcesy reprezentacyjne
Sukcesy trenerskie
Sukcesy indywidualne
- 4-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1985 (nr 1), 1986 (nr 1), 1987 (nr 1), 1988 (nr 1).
- najlepszy piłkarz ZSRR: 1986
- najlepszy piłkarz Ukrainy: 1986
- laureat Złotej Piłki: 1986 (nr 6), 1988 (nr 8), 1987 (nr 17), 1989 (nr 23)
- król strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ UA-Футбол. Александр Заваров: „Если бы прошли Бельгию, играть нам в финале чемпионата мира!”.
- ↑ UA-Футбол. „Арсенал” ждут грозные перемены?
- ↑ UA-Футбол. В ближайшее время Заварова назначат главным тренером сборной Украины – СМИ.
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1591/2004 – Офіційне представництво Президента України. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
Bibliografia
- Ołeksandr Zawarow w bazie RusTeam (ros.)
- Profil na PlayerHistory (ang.)
- Ołeksandr Zawarow w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
- Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru (ros.)
- Profil na stronie legioner.kulichki.com (ros.)
- Ołeksandr Zawarow w bazie National Football Teams (ang.)
1961–1970 | |
---|
1971–1980 | |
---|
1981–1990 | |
---|
1991–1999 | |
---|
Składy reprezentacji ZSRR
- O występie ZSRR na Mistrzostwach Świata 1986 czytaj tutaj.
- O występie ZSRR na Mistrzostwach Europy 1988 czytaj tutaj.
- O występie ZSRR na Mistrzostwach Świata 1990 czytaj tutaj.
Kariera trenerska
- Pietrow (1964–66)
- Nazarow (1967–68)
- Aloszin (1968–69)
- Sokołow (1969–70)
- Płotnikow (1970–71)
- Fiedin (1971–72)
- Jesin (1972–73)
- Czen Ir Son (1974)
- Kotlarow (1974–79)
- Połosin (1979)
- Ostrouszko (1980–81)
- Płotnikow (1981)
- Wierietnow (1981–82)
- Płotnikow (1982–85)
- Prochorow (1985)
- Kaszaganow (1986)
- Martjan (1986–88)
- Jegorow (1988–90)
- Kotlarow (1991–93)
- Bajmuchammedow (1993–94)
- Andriejko (1994–95)
- Linczewski (1995–96)
- Jegorow (1996)
- Putiewski (1996)
- Jegorow (1996)
- Podkorytow (1997–98)
- Jegorow (1998)
- Gorochowodacki (1999–00)
- Diergacz (2001–02)
- Fomiczow (2002)
- Swiecznikow (2002)
- Irchin (2003)
- Swiecznikow (2003)
- Sterk (2004)
- Swiecznikow (2004)
- Zawarow (2004)
- Muchanow (2005)
- Pijpers (2006)
- Azowski (2007)
- Irchin (2007–08)
- Ledowskich (2008)
- Swiecznikow (2009)
- Azowski (2010)
- Kanapjanow (2010[A])
- Końkow (2011)
- Säduow (2011)
- Kosloski (2011)
- Ledowskich (2012)
- Säduow (2013)
- Głazunow (2013)
- Ledowskich (2014)
- Masudow (2014)
- Azowski (2021)
- Älijew (2022)
- Alujetow (od 2022)
|