Ojciec zadżumionych

Ojciec zadżumionych

Pierwszy, tytułowy obraz w książce wydanej z okazji 100 lecia narodzin Juliusza Słowackiego
Autor	Juliusz Słowacki
Data powstania	1838
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Paryż
Język	polski
Data wydania	1839
Teksty w Wikiźródłach

Ojciec zadżumionych – poemat Juliusza Słowackiego z 1838 roku. Napisany prawdopodobnie we Florencji. Został wydany rok później w Paryżu w dziele Trzy poemata^[1]. Utwór reprezentuje tzw. poezję egzystencji (A. Witkowska) w twórczości Słowackiego.

Opiera się na opowieści, którą Słowacki usłyszał w Al-Arisz, w trakcie podróży do Palestyny w roku 1836. Była to historia Araba, tytułowego ojca zadżumionych, któremu ta choroba zabrała żonę i siedmioro dzieci. Mężczyzna nie buntuje się ani nie pogrąża w skrajnej rozpaczy; przyjmuje postawę bliską biblijnemu Hiobowi. Oddziela się także od świata ludzi niedotkniętych epidemią dżumy.

W utworze nadzieja przeplata się z rozpaczą. Mężczyzna opowiada o etapach kwarantanny i kolejnych zgonach najbliższych sobie osób. W kompozycję utworu włączone są opisy pustyni, mają one podkreślić bezsilność bohaterów wobec rzeczywistości oraz bezduszność przyrody w kontraście z głębokimi rozterkami egzystencjalnymi bohatera. Narrator analizuje odbiór wrażeń poprzez własne, w tym przypadku tragiczne, przeżycia.

W 1883 poemat jako pierwsze dzieło Słowackiego został przetłumaczony na język hebrajski^[2]. Do roku 2000 utwór ukazał się jeszcze w 13 innych językach, m.in. w esperancie^[1][3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ojciec zadżumionych w Cyfrowej Bibliotece Narodowej Polona

• Ojciec zadżumionych w serwisie Wolne Lektury