Oleg Cariow

Oleg Cariow

Олег Царьов

Data i miejsce urodzenia	2 czerwca 1970 Dniepropetrowsk
Premier Federacyjnej Republiki Noworosji
Okres	od 26 czerwca 2014 do 20 maja 2015
Przynależność polityczna	Partia Regionów (do 2014)
Poprzednik	urząd utworzony
Następca	urząd zniesiony
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Oleg Anatolijewicz Cariow (ukr. Олег Анатолійович Царьов, ros. Оле́г Анато́льевич Царёв; ur. 2 czerwca 1970 w Dniepropetrowsku) – ukraiński i rosyjski polityk, przedsiębiorca i separatysta, od 2002 do 2014 deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy, premier nieuznawanej międzynarodowo Federacyjnej Republiki Noworosji od 26 czerwca 2014 do 20 maja 2015^[1].

Życiorys

Wychował się w Tarnopolu. W 1992 ukończył studia z zakresu inżynierii i fizyki w Moskiewskim Instytucie Inżynierii Fizycznej. Pracował następnie jako inżynier i menedżer m.in. firmach z branż ubezpieczeniowych i komputerowych^[2], prowadził także własną firmę (zbankrutowała w marcu 2014).

W 2002 po raz pierwszy wybrany do parlamentu, początkowo jako niezależny^[2], następnie przystąpił do Partii Regionów. W 2005 roku stanął na czele struktur Partii Regionów w Dniepropietrowsku. Był również zastępcą przewodniczącego parlamentarnej frakcji partii^[3]. Od maja 2012 do lutego 2014 był doradcą premiera Mykoły Azarowa.

W 2014 samowolnie ogłosił się kandydatem na prezydenta Ukrainy^[4], przez co 7 kwietnia został wydalony z Partii Regionów, wystawiającej Mychajło Dobkina. 14 kwietnia udał się do Donbasu, gdzie zapewnił o wsparciu separatystów i zapowiedział blokowanie wyborów prezydenckich. Został tam przewodniczącym Rady Koordynacyjnej^[5]. 29 kwietnia wycofał swoją kandydaturę^[6] ze względu na „nielegalność przeprowadzających je władz”^[6], pobicie go w Kijowie^[7] oraz groźby śmierci w jego kierunku, m.in. ze strony Ihora Kołomojskiego^[5]. 13 maja został objęty sankcjami zakazującymi wjazdu na teren Unii Europejskiej w związku z wzywaniem do utworzenia federacji Noworosji. 3 czerwca pozbawiony mandatu w Radzie Najwyższej i od tego czasu ścigany przez ukraińską prokuraturę^[3].

26 czerwca 2014 objął funkcję spikera nowo obranego parlamentu Federacyjnej Republiki Noworosji^[8] i tym samym jej premierem^[2] (jednocześnie zachowano osobne parlamenty i rządy Donieckiej Republiki Ludowej i Ługańskiej Republiki Ludowej^[9]). Sprawowana przezeń funkcja ograniczała się do rozwiązywania doraźnych problemów, zakres jego władzy był raczej niewielki^[9]. 20 maja 2015 ogłosił zawieszenie FRN ze względu na jej niezgodność z ustaleniami konferencji Mińsk II oraz niezdobycie kolejnych terenów na zachodzie^[8].

W kolejnych latach przebywał prawdopodobnie w Rosji, popierał w dalszym ciągu istnienie separatystycznych republik. Przed rosyjską inwazją na Ukrainę w 2022 był wymieniany przez CIA jako potencjalny szef kolaboracyjnego rządu^[10]. Po wybuchu wojny aktywnie popierał rosyjską okupację.

27 października 2023 został postrzelony przez nieznanych sprawców w Jałcie^[11].

Życie prywatne

Żonaty z Larisą (ur. 1968), ma czworo dzieci: dwóch synów Maksyma (ur. 1995) i Igora (ur. 2008), oraz dwie córki Olgę (ur. 1999) i Katerynę (ur. 2003, zm. 2021)^[12][2]; dwójka najstarszych dzieci uczy się w Wielkiej Brytanii.

Przypisy