Opactwo terytorialne Subiaco
 Budynki klasztorne w Subiaco | |
| Państwo |
|
|---|---|
| Siedziba | Subiaco |
| Data powołania | XI wiek |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | |
| metropolia | rzymska |
| Opat | Mauro Meacci OSB |
| Dane statystyczne (2004) | |
| Liczba wiernych • odsetek wiernych | 38 |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych | 16 |
| Liczba osób zakonnych | 32 |
| Liczba parafii | 1 |
| Powierzchnia | 357 km² |
Położenie na mapie Włoch  | |
 41°55′00″N 13°07′07″E/41,916667 13,118611 | |
| Strona internetowa | |
Opactwo terytorialne Subiaco – benedyktyńskie opactwo terytorialne Kościoła rzymskokatolickiego we Włoszech, a dokładniej w Lacjum. Należy do metropolii rzymskiej. Sam klasztor benedyktynów w Subiaco został założony w VI wieku, natomiast status odrębnej jednostki administracji kościelnej opactwo uzyskało w XI wieku.
Do roku 2002, oprócz parafii benedyktyńskiej, na terenie opactwa działało 21 parafii obsługiwanych przez kapłanów spoza zakonu, podległych władzy biskupiej opata, lecz mających status zbliżony do księży diecezjalnych. W roku 2002 parafie te zostały włączone do trzech sąsiednich diecezji: Anagni-Alatri, Tivoli oraz Palestriny. Od tego czasu jedyną parafią opactwa jest ta działająca przy klasztorze, zaś benedyktyni stanowią 100% duchowieństwa opactwa terytorialnego.
Historia
Na początku VI wieku święty Benedykt w poszukiwaniu odosobnienia osiedlił się w jaskini Subiaco, w górach północnego Lacjum. Po upływie trzech lat życia kontemplacyjnego w samotności jego sława przewodnika duchowego przyciągnęła do niego uczniów, którzy osiedlili się w okolicy. Z biegiem lat wokół Subiaco powstało co najmniej 13 wspólnot zakonnych, w tym ta, która później przyjęła imię św. Scholastyki, siostry-bliźniaczki Benedykta i zakonnicy. W związku z tym św. Benedykt w poszukiwaniu odosobnienia przeniósł się do Monte Cassino[1].
W IX wieku klasztor św. Scholastyki został dwukrotnie zdewastowany przez Saracenów, w latach 828–829 i 876–877, jednak podniósł się z upadku i rozwinął w X wieku dzięki wsparciu finansowemu i przychylności wielu papieży, z których wielu było benedyktyńskimi mnichami. XI i XII wiek to złoty wiek opactwa: jego majątek wzrasta, liczba mnichów jest wysoka, liturgie są wyszukane i wystawne. Siła gospodarcza i wpływy polityczne klasztoru sięgają daleko. W XII wieku nad jaskinią św. Benedykta zbudowano sanktuarium, zwane "Sacro Speco" czyli Świętą Grotą. Stopniowo długie walki o władzę feudalną osłabiły opactwo. Upadek pogłębiła władza potężnych rodów (Colonna (1492), Borghese (1608) i Barberini (1633) nad opactwem, które zaniedbywały jego rozwój duchowy, a często także materialny. Przełom nastąpił w 1753 r., kiedy papież Benedykt XIV podjął decyzję o odebraniu opatom władzy doczesnej nad ich opactwem, pozostawiając im jednak duchową i kościelną jurysdykcję. Ale pod koniec wieku, wraz z okupacją napoleońską, opactwo zostało zniesione. Papież Pius VII, gdy tylko odzyskał wolność, reaktywował opactwo. W 1915 r. papież Benedykt XV zwrócił mu wszystkie przywileje opactwa terytorialnego[1].
Obecnie społeczność monastyczna składa się z około dwudziestu mnichów, w tym jedenastu kapłanów, mieszkających w dwóch różnych miejscach, w opactwie św. Scholastyki (większość mnichów) i w opactwie Sacro Speco[1].
-
Kościół opactwa Sacro Speco -
Grota św. Benedykta -
Klasztor św. Scholastyki -
Klasztor św. Scholastyki -
kościół klasztoru św. Scholastyki
Bibliografia
- Opactwo terytorialne Subiaco [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-12-26] (ang.).
Przypisy
- p
- d
- e
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: place/Santa-Scolastica
