Orbital antywiążący
Orbital antywiążący – orbital molekularny destabilizujący cząsteczkę, w którym elektrony mają wyższą energię niż gdyby przebywały na swoich orbitalach atomowych. Orbitale antywiążące są oznaczane gwiazdką, np. σ* lub π*[1].
Funkcja falowa opisująca orbital antywiążący cząsteczki AB jest wynikiem odejmowania funkcji falowych ΨA i ΨB izolowanych atomów A i B[2]:
- Ψ−AB = cAΨA − cBΨB
- gdzie cA i cB to współczynniki o wartościach właściwych dla najniższej energii orbitalu
W orbitalach antywiążących prawdopodobieństwo znalezienia elektronu pomiędzy oddziałującymi atomami jest niskie, np. w cząsteczce H2 jest ono zerowe w połowie odległości między jądrami[2].
- Porównanie energii cząsteczek wodoru i helu
- Tworzenie się cząsteczki H2. Orbital antywiążący jest nieobsadzony.
- Wzrost energii wynikający z obsadzenia orbitalu antywiążącego jest wyższy niż zysk energii wynikający z obsadzenia orbitalu wiążącego. W hipotetycznej cząsteczce helu He2 musiałby być obsadzony zarówno orbital wiążący, jak i antywiążący, co czyni ją niestabilną[2].
Przypisy
- ↑ Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 190.
- ↑ a b c Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 116-. ISBN 83-01-13654-5.
- p
- d
- e
Wiązania kowalencyjne (wewnątrzcząsteczkowe) |
|
---|---|
Wiązania niekowalencyjne silne | |
Wiązania niekowalencyjne słabe (międzycząsteczkowe) |
|
Orbitale molekularne |
|